De arm der wet lacht niet!

De politieman liet er geen gras ver groeien.  100 Dollar cash te betalen was het verbijsterende verdict waartegen geen beroep mogelijk was.  Ik wist niet wat ik horde.  Echt waar. Ik moest mezelf zowaar in de wang knijpen om zeker te zijn dat ik hoorde wat ik meende te horen.  Ook dat is pura vida zeker. Pura vida is de uitdrukking die je absoluut moet kennen als je door Costa Rica reist.  Alles goed? Pura Vida. Tot ziens. Pura vida.   Ik stamelde iets in de trant van “Ah, dan hebben we een probleem”.   Ik probeerde het met een nietszeggende sorry, een diepe zucht en mijn meest smekende blik.   Alsook pleitte ik over een verstrooidheid van mijn kant.  De zelfingenomen  blaas met het gezicht al een oorworm keurde mijn hartgrondig af protest, hoewel het omstreden is of hij een hart had.  Daarop begon hij te schelden waarvan ik hier zijn hele tirade niet te boek kan stellen maar slechts een excerpt geven…-_(*()__%^&*.   Met onverholen stoïcijnse minachting maakt de patjakker me als klap op de vuurpijl duidelijk dat ik mijn bagagezakken kan uitkiepen voor controle.  Zijn commandotoontje hing kolossaal mijn voeten uit . “Dwaas” zei ik  dan ook.  Maar wel binnensmonds en toen hij met zijn rug naar me toe stond.  Je kunt nooit weten of iemand Nederlands kan liplezen. Ondertussen komt zijn college, een grove andere labbekak met een stierennek, erbij.   Ik steek mijn hand uit in de hoop dat dit een gunstig begin van onze kennismaking zou zijn. Hij staarde naar mijn hand alsof ik het rottende karkas van en door en door aangevreten rat onder zijn neus hield en  vroeg ere en kus op te drukken.   Ik moest nogmaals het relaas uit de doeken doen. En aldus vertel ik dat ik opzoek was naar een slaapplek na een heuse dagtocht met de fiets, waarvan het leeuwendeel beukend tegen een verschrikkelijk gemene  wind.  Dat ik de nietsvermoedende passant het verbodsbord niet gezien had.   Na een tijdje fietsen merkte ik langs beide zijde van de baan dranghekken.  Met de meter een meer  massa mensen die er achter plaatsnamen.  Gejuich ontstond bij mijn passage en in de verte zag ik de alom gekende rode vod van de laatste kilometer, waar het publiek als haringen in een ton op elkaar geplakt stonden, schouder aan schouder.  Nadien vernam ik dat het om een rit uit de ronde van Costa Rica betrof.  In mijn hoofd passeerde razendsnel een hele reeks mogelijkheden de revue.   Ik besloot onwijselijk om in een ferme tred  doortegaan.  Dit laatste wil ik met enige schroom aan een vorm van ijdelheid wijten een gestreeld ego.   Een luid gejoel en geklap lonk op uit de menigte en kleine latinootjes lachen hun melkgebit bloot.  Ik demarreerde nogmaals. Wanneer ik de finish overschreed, mijn moment de gloire, komen enkele reporters naar me toe voor een interview.  Het vervolg is jullie gekend. Geluk, dat moet je soms hebben, kwam net na mijn weinig overtuigende uitleg aan de tweede agent, het peloton aandenderen.  Flip en Flupke, de twee beunhazen, moesten de orde gaan handhaven  of eerder de belangrijke man gaan uithangen aan de meet.  De barometer van mijn hoop steeg.  Van dat ogenblik maakte ik gebruik om met mijn allerlaatste krachten  er in een rotvaart vanonder te muizen.  Als de nood hoog is durven mijn spieren zich al eens soepel tonen.  Al zal ik evenmin bestrijden  dat mijn hartslag steeg, het bloed in mijn slapen begon te bonzen en het zweet in mijn handpalmen brak uit.  Slecht een ding telde echter, ik was ribbedebie…verder zuidwaarts.    De beige bultrugkoeien in de wei keken vrolijk op van hun graaswerk en loeiden ” Poera vida”.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om iedereen een geweldig Nieuwjaar  te wensen. Zo eentje om in te kaderen.

Ciao-ciao

F

Zo zwerven...dat is leven

Ik had geen flauwste vermoeden wat me te wachten stond.  Al krakend en rammelend, piepend en schurend zette ik een shortcut in om zo een deeltje van de kaart af te snijden.  Dit gebeurde aan de hand van een tekening van een local, een connaisseur van de omgeving.  Je zou het erom vragen kunnen noemen. Een avontuur dat op een ontiegelijk vroeg tijdstip aanvang nam.  Eéntje waarvan ik niet eens wist dat het bestond (dagelijks ben ik om 5 u30 de baan op).  Het was geen eenvoudige opgave daar voor ik het goed en wel besefte de verlaten en woeste piste nog slechts een bar slechte vertakking was, een slingerend paadje door de broes, niet meer dan een lamentabel bandbreed spoor en alweer door groen overwoekerd.   Wat  een prachtige parasol vormde tegen de alomtegenwoordige staalharde zon, een helleketel.   De truc was om op de richel tussen de geulen te rijden.  Ik had al mijn stuurmanskunst nodig om overeind te blijven en moest vooral blijven trappen.  Door de joekels van kwellende stenen in verschillende maten en soorten beefden mijn kuiten als gelatine.  De tocht was evenwel van een wrede schoonheid die je adem beneemt, aan alle menselijke zorgen ontheven.  Aan weerszijde van het paadje strekte bos zich uit, het geurende oerwoud, een chaos van groene golvende broccoli zo ver je kon zien.  Enkel een keten van majestueuze vulkanen torende erboven uit.   Takken striemde zo af en toe tegen fiets en benen.  Een kolibrie vloog in de zwoele lucht van bloem tot bloem.  Hagedissen en slangetjes ritselden weg voor mijn banden en een roerloze leguaan zat gebeeldhouwd op een stuk steen.  Een ontdekkingsreis met de zintuigen als gids.  Het is me al eerder opgevallen, hoe slechter de weg, des te paradijslijker de natuur is.   Voor wie uit een dichtgemetseld en lawaaiig landje komt blijven deze momenten van desolate schoonheid omsponnen door vredig vliedende aardse tijd altijd indrukwekkend.  Ik zou zo willen versmelten met het gevoel. 
Ik stopte voor een pauze, om mijn protesterende rug te strekken.  Plots, uit het niets, nodigt  een glimlachende kwieke grootmoeder met grijs gemêleerde haar me uit om naar haar nederig onderkomen te komen - het zag eruit of het elk moment kon instorten - biedt mij, de verraste gast zwierig iets te drinken en wat cocobrood aan, dit tot groot jolijt van een menigte nieuwsgierige kinderen.  De jongste, een pias van pakweg 4 jaar, bekeek me zwijgend van top tot teen , alsof ik één of ander niet te classificeren wezen ben.  Onder het dun en verbleekt wasgoed dat aan een lijn hing gonsden de kippen van de bedrijvigheid.  Dat wil zeggen, elke kip was -zoals dat gaat met kippen - vol overgave aan het kakelen.  De grootvader liet de drukte aan zich voorbijgaan en zat gemoedelijk zonder opzien hoeden te vlechten van gedroogde stengels onder de lommer van een grote kromgegroeide boom.  Uit dankbaarheid voor de gastvrijheid smeerde ik enkele aftandse fietsen en repareerde en een fietsband met mijn gerief.  Een vriendelijk woord, een gastvrij gebaar, een gevulde maag dan voelt de nomade zich de koning te rijk.  In dit gat van Pluto waarvoor de term godvergeten speciaal te zijn voor bedacht voelde ik me koning van het leven.  En dan terug en route verder zuidwaarts. Zwoegend en aan het einde van mijn Latijn bereikte ik het punt waar het veld terug een paadje werd en het paadje terug een pad en het pad terug een strook verweerd macadam.   Een oprukkende stofstorm veranderde een ogenblik later in een afgeladen volle pick-up die me vastberaden  voorbij raasde en me bekogelde met opspringende kiezelsteentjes, waarna hij me reddeloos in een uppercut van stof achterliet.  Wat dezelfde uitwerking had als een zeer oude matras op iemand met hardnekkige huisstofmijtallergie. 

Met regelmaat van de klok ben ik hier getuige van het gehobbel van voortgetrokken ouderwetse karren door paarden of runderen.  Deze actualiteit anno 2011 en geen romantiek uit vergeelde foto's is het gevolg van een benzineprijs die in Nicaragua (zoniet het armste land van Centraal Amerika) even duur is als in België.  Ook fietsen, paardrijden, taxiefietsen en liften zijn daarom erg populair.  Enkel een weinig rijken kunnen zich een jeep of pick-up permitteren.  Eveneens passeer ik langs de weg in de berm boeren die eruit zien als cowboys en met hun machetes sprokkelhout verzamelen voor de dagelijkse kookvuren.  Geelgroene rijstvelden, manshoog suikerriet, bananen- en mangoplantages glijden voorbij.   Kinderen schreeuwen gringo naar me en wuiven om ter hardst, vaders steken aarzelend een hand op en moeders glimlachen minzaam.

De tijd is me te kort om het nog te hebben over de meren en de schitterende goed geconserveerde koloniale steden blinkend in het heden.  Eén tip; bezoek ze zelf, je zult aangenaam verrast worden.   Want het moge duidelijk zijn Nicaragua is zoveel meer dan politieke weemoed.  Een geschiedenis van een oorlogsverleden, dictaturen, revoluties en contrarevoluties.  Een mankende oudgediende van de Sandinisten met gigantische dwarsrimpels op zijn voorhoofd vertelde me al puffend het relaas van hun strijd om vrijheid in een notendop.  Een vuile oorlog-welke niet? -waarbij het volk als speelbal diende tijdens de koude oorlog tussen het voormalige USSR en die andere grootmacht onder Reagan, de VS.  Dat is natuurlijk een arbitraire vereenvoudiging , maar grosso modo klopt het wel.  De aandoenlijke weke auberginekleurige wallen onder zijn gitzwarte ogen waren zo groot en zwaar als ik nog bij geen mens ooit heb gezien.  Zo gaat dat met helden....na verloop van tijd krijgen ze nog slechts evenveel aandacht als linkshandig achteruit sjoelbakken en een drankbonnetje als vergoedende habbekrats van de in vrijheid zijnde nieuwe generatie.

 ciao-ciao
de gelukkige fietser 

ps lees zeker volgende episode over mijn aanraking met de arm der wet

Het andere verhaal

Met ogen stralend van opgetogenheid, pupillen wijd van gelukzaligheid en handen stevig op het stuur zette ik de weerzinwekkende en bochtige afdaling in als een rodeostier.   In een dolle vaart ging het waarbij ik nipt enkele rondscharrelende kippen ontweek alsook een reeks onvoorspelbare putten in het wegdek.  De lucht zoefde me tegemoet met de harde en scherpe densiteit van een lemmet terwijl mijn kilometerteller naar waanzinnige recordwaardes steeg.  In mijn aderen stroomde er meer adrealine dan bloed.  Heerlijk! Beneden bereikte ik de westkust van Centraal Amerika.  Ik fietste er over natglanzende rotsblokken waarachter het zeewater van de Stille Oceaan  aan kwam kolken en in geulen tussen de slordig gestapelde steenbrokken uitliep.   Het spreken voor zich dat om te genieten van een dergelijke afdaling er eerst serieus geklommen moet worden.  De binnenlanden van Guatemala, El Salvador en Honduras liggen erbij als een grote trekharmonica, met woeste oneffenheden die hoog oprijzen van glooiende over veeleisende heuvels tot pittige bergen die elkaar in ijltempo opvolgen.  Wat het geheel tot een bijzonder zware onderneming maakt.  Ik kwam dan ook meermaals als een hijgend appartementshondje boven. Een feeëriek landschap was evenzeer steeds mijn beloning.  Ja, iedere dag begrijp ik beter waarom de Maya´s hun land Gebeloc (idyllisch) noemen. Kortom de gebieden waar ik passeer behoren bij uitstek tot prachtige oorden.

En toch! En toch is er steeds die andere kant van het verhaal.  Namelijk de alomoverheersende en ongerijmde armoede die achter elke hoek schuilt.  Al is schuilen niet echt de juiste bewoording in een regio waar de poel van ellende zo prominent aanwezig is.  Er gaat zowaar geen dag voorbij zonder dat ik hun "casitas de cartón" aantref; opgetrokken kreupele krotten uit stukken karton, banden, plastic, golfplaten en andere vuile rommel.  Het laat zich het best omschrijven als een gore puinhoop.  Dan overvallen mij die rare gewaarwordingen van wrange bitterheid, als zand dat knarst tussen je tanden.  Voor wie de voorbije eeuwen op Mars bivakeerde; het gaat allerminst fantastisch met de kloof tussen arm en rijk.  Handen die vroeger verwelkomend naar je werden uitgestrekt worden nu smekend uitgestoken met de handpalm naar boven, als epidemische bedelarij om een munt.  Ik voel de pijnlijke schaamte om de aalmoes en zou als mens in een duister hol willen kruipen.

Op het moment van dit typen zie ik buiten enkele onder hen vechten om te overleven, om het einde van deze dag te bereiken.   Snuffelend als honden lopen de schimmen barrevoets tussen de kraampjes; oude magere mannen, arme stramme moeders met baby´s en andere roemloze stumpers, die met de punt van een stok afvalresten opprikken en in hun juttezak stoppen, bedorven groenten, gekneusd fruit, zwart geworden wortels, afsnijdsels, afval. Voorovergebogen, gehuld in sjaals of lappen met handen die zwart zijn, scherpe gezichten en kinnebakken, lege ogen,...

Ook deze onrechtvaardigheid maakt deel van het continent.  Ook dit moest ik kwijt.

Liefs Federico

(2 platte banden verder)

Belize bekoort!

Merkwaardig hoe herinneringen van mijn vorige tocht door Zuid-Amerika nu terug opborrelen.  Details die door de soep der jaren al naar de kelders van mijn harde schijf verbannen waren.   De sleutels voor deze terugkeer zijn het beleven en herbeleven van; de indringende beelden, de exotische geuren, de verbluffende kleurschakeringen, de verrassende geluiden, de intense gevoelens en de bijwerking van het afzien achteraf die niet te versmaden zijn.  Namelijk het genot van een douche, het milde high zijn, de troostende leegte in de darmen en de vrolijkheid in de spieren.  Wie al eens fietst, zal me vast niet tegenspreken.
Haast zou ik de heerlijke zon nog vergeten te vermelden hebben.  Want warm is het of hot zoals ze in Belize zeggen. Ja, liefste lezers, in Belize spreekt men Engels daar dit tot zo'n 31 jaar geleden nog Brits Honduras heette alvorens onafhankelijk te worden.  Belize, veel mensen -en ik was er één van - weten niet eens waar het ligt.  Aldous Huxley schreef hierover '' Het is op weg naar nergens, het heeft geen strategisch waarde en zo goed als onbewoond''.  Toeristische gidsen zullen het aanprijzen als een ongelooflijk duikparadijs en een fraaie plek voor ornithologen om hun hobby te botvieren.  Waarschijnlijk zullen ze ook gewag maken dat in de ongerepte tropische regenwouden de jaguar nog koning is en de plaatselijke Maya afstammelingen de eer opeisen van de chocolade uitgevonden te hebben.
Klopt allemaal.  Mij viel daarentegen het ongedwongen Caraïbische lasser-fairesfeerte vooral op dat er heerste. De mengelmoes van huidskleuren en culturen waarbij de Aziaten de kleinhandel aan het overnemen zijn.  Nog wonderbaarlijker was de rust van de zogezegde Highway.  Deze heeft op een tijdspanne van een week minder wagens te verwerken dan de Boechtstraat in Meise op een uur.  Zo vredig is Belize, die onbekende en goed bewaarde parel.  Het is er alsof de tijd ligt ingeslapen in een hangmat.  Hangmatten die hier zonder meer een essentieel onderdeel vormen in het alledaagse bestaan van jong en oud. Misschien is het zelfs een grondtrek ervan.   Zoals ik al zei het is er hot.  Zo liggen een grootmoeder en haar dochter in een hangmat mais te pellen en terwijl met elkaar te klessebessen. Kleinkinderen drummen joelend rond en onder hun door en achteraan staat een pot mais te pruttelen op een laag houtvuur.  Verderop liggen enkele jonge mannen genietend in te dommelen bij een portie reggae en wiet.  Zelf heb ik er ook gebruik van gemaakt gedurende twee nachten. Was even wennen, dat wel.  De enigen die de hangmat hartgrondig verbannen hebben zijn de vele Mormoonse gemeenschappen in de streek.  Die hebben wel meer eigenaardigheden denk ik dan.

Tijdens het fietsen, het was nog vroeg in de morgen en alles zag er enigszins geelbruin en okerkleurig uit met een zweempje roze kwam ik een pijl tegen tussen de dichtbebladerde groenen bomen, behangen met lianen.   Het gaf de weg naar een eeuwen oude Maya ruïne aan.  Reizen is altijd zoeken naar het evenwicht tussen een plan volgen, ergens naartoe gaan en de deur open laten voor onverwachte wendingen.   Na enig gezoek hielp en vergezelde een charmante een niet onaantrekkelijk creoolse vrouw met amandelvormige twinkeloogjes me door het labyrint van groen tot aan de verlaten en overwoekerde site.  Dit ondanks ik stonk, een geur van zweet (het is er hot, weet je nog) zo onmiskenbaar dat het leek alsof ik kaas onder mijn oksels had gewreven.  Even terzijde wil ik nog vertellen dat de ruïne bijster weinig voorstelde in vergelijking met het indrukwekkende Tikal dat ik nadien in Guatemala bezocht.  Eén van die heiligdommen in de wereld die je niet kunt betreden zonder je adem stokt.    
Bij het afscheidnemen van de schone vertelde ze me quasi-verlegen dat volgens de Maya overlevering de traditie wil dat iedere keer je iemand een gunst bewijst je deze persoon een omhelzing dient te geven, waarna je telkens een dag langer leeft. In eerste instantie stond ik haar aan te staren met een soort blik waarmee mussen naar hun arme onschuldige koekoeksjong kijken doch door de klank van haar stem geloofde ik er geen snars van.  Niettemin, zou dit weigeren een culturele faux pas zijn die gelijkstaat aan koning Albert II in zijn gezicht te boeren.   Zo doende, na de omhelzing en eerst achterdochtig gevoeld te hebben of het geld nog in mijn zakken zat, repliceerde ik haar dat volgens mijn traditie een kus je een jaar langer doet leven.
Belize is hot, weet je wel!


Liefs Federico
-1000 km verder -   
 

Het kastje, de doos en de muur.

Een brede grijns tot achter mijn oren verscheen op mijn joepiedejoepie-gezicht tijdens het afhaspelen van de eerste kilometers.  Ontzettend blij dat mijn fiets heelhuids - op een paar nieuwe schrammen na - de hachelijke onderneming van hot naar her met trein-vliegtuig-bus overleefde. Zoals steeds heeft zo'n huzarenstukje heel wat voeten in de aarde. Dit was deze keer niet anders.
Sleurend met de fietsdoos en laverend tussen een haastende mensenzee -je moet weten dat zo'n doos enkel horizontaal op de kar past en dan nog als een tang op een varken - werd ik in de luchthaven Charles De Gaulle vakkundig maar onverbiddelijk gestuurd van het kastje (incheckbalie met mega lange aanschuifrij) naar de muur (hun bureel aan de andere zijde van het gebouw -of wat had je gedacht - en met aanschuifrij om er extra te betalen voor de fiets) en dan terug van het kastje (incheckbalie met lange aanschuifrij) naar een andere verre muur (incheckpoort voor buiten formaat bagage, korte aanschuifrij) en dan terug naar het kastje (incheckbalie zonder aanschuifrij want bijna iedereen zat al in het vliegtuig, om dan de normale procedure te starten).
Ach,het doet er eigenlijk niet meer toe want de bekroning is inmiddels heerlijk; mijn fiets en ik, een kleine wereld op de grote weg. Zalig!
Ondanks mijn blijdschap over mijn eerste vastberaden pedaalslagen had Cancun en de Riviera met de Maya playa's niet onmiddellijk veel om het lijf. Tenzij je in een euforische toestand raakt van een Boomsesteenweg  vol aaneengeschakelde hotels als afschuwwekkende gedrochten van nep tempels met pretentieuze hoge torens en overbodige trappen.  Wat voor mij een zielloze treurnis is blijkt gelukkig een streling voor het oog voor miljoenen andere toeristen.  De alomtegenwoordige schreeuwerige reclame borden maakten me ook attent dat Cancun de place to be is voor een chirurgische trip.  Een business zo blijkt van liposuc het, plooi het, stop het, van gezichtslifts, weekendlifts, jaarlijks onderhoudsbeurten, het heel scala aan bil, borst en  buik verbouwingen en lipopvullingen.  Kijk , van mij mogen  al die mensen met een tijdelijke vlaag van zinsverbijstering gerust zichzelf te pletter remaken en daar zelfs een hele gerechtvaardigde uitleg voor verzinnen, zo eentje die alleen zij zelf geloven. Mij niet gelaten.  Ik gun ze zelfs hun gelijkgestemde zielen in Cancun zodat ze over hun ziekte kunnen praten.
Het hoeft amper een betoog dat het na de kunstmatige, gemanicuurde en gelikte schoonheid -hoe subjectief dit ook moge zijn - van de Costa del horror, het een verademing was om in het Mexicaanse landschap te duiken en weg uit de Westerse beschaving of wat daar tegenwoordig voor moet doorgaan.  Het fietsen bracht me weer tot rust en in verzoening met de wereld.  Ik zag er zelfs de humor van in.  Maar over al het moois dat volgde, liefste lezers, zal ik het een volgende keer hebben.  Al kan ik jullie het volgende al wel verklappen; het eten smaakt hier voortreffelijk, een feit dat ik enorm kan appreciëren.  Klaarblijkelijk de gezellige Mexicaanse dikkerdjes ook.

Liefs van Federico met een reuze glimlach   

°°Platwater°° Grand Cru 2011

Je moet het maar doen om in tijden van folkloristisch bestuurlijk onvermogen, besparingen, financiële crisissen en allerhande onzekerheden een sympathieke activiteit op poten te zetten ten voordele van projecten in het verre Bolivia.  Je moet het maar doen zeg ik dan.
Zwem-en vriendenclub °°Platwater°° en in het bijzonder Jeremy deden dit met brio.  Een hartelijke gracias hiervoor. Ook immens bedankt aan alle gezellige zwemmers, de nog talrijkere brunchers, de lieve helpers, de vele sponsors (nu en in het verleden), de mannen van Den Holbaard alsook iedereen die de projecten een warm hart toedragen. Gelukkig zijn jullie met teveel om op te noemen.
Jullie warmte en steun geven ons de kracht en mogelijkheden om door te gaan.  


Ciao-ciao Fré

Waar een wi(e)l is, is een weg.

De kogel is door de kerk na een weinig wikken en wegen heb ik besloten om de reismicrobe nieuw leven in te blazen en zodoende is de tijd stilaan aangebroken voor een nieuw avontuur (27/11).  Zwervend fietsen van Mexico naar Ecuador is ditmaal het uitgangspunt. Vervolgens nog enige tijd doorbrengen bij mijn Boliviaanse vrienden en er de kleinschalige ontwikkelingsprojecten Wawautas en Sumakamaña verder uitbouwen.  

Als ode aan mijn overleden vader, die één van mijn hevige supporters was -zoniet hevigste- herpost ik het indertijd geschreven aanvangsbericht van mijn eerste fietsreis doorheen Zuid-Amerika alsook omdat ik het nu nog steeds niet beter zeggen kan.

Vele mensen heb ik gesproken over mijn reis-onderneming en het is mij opgevallen dat veel dezelfde vragen worden gesteld. En een beetje professionele website heeft een categorie Frequently Asked Questions, deze site nu dus ook. Heb je zelf een vraag: schuw het niet deze te stellen!                                               

"Hoe kom je er in vredesnaam bij om dit te gaan doen?"

Tijdens een zonnige vakantienamiddag in 1981 aan de Belgische kust demonteerde mijn vader de extra achter-wieltjes van mijn fiets. Een gebeurtenis die de rest van mijn kindertijd, ja zelfs leven, voorgoed veranderde en een wereld vol avonturen voor mij opende.
Alvorens het echter zover was diende ik eerst te leren fietsen op twee wielen. Ik kan me dat moment nog helder voor de geest halen. “Nu moet je je goed vasthouden. En je evenwicht bewaren” zei mijn vader ernstig. Zijn ene hand omvatte de mijne aan het handvat zijn andere duwde me behoedzaam voorwaarts aan het zadel. We oefenden en oefenden heen en weer langs de platanen in het naburig parkje. “Je kunt het wel” herhaalde mijn vader steeds en ik geloofde hem. Ik wiebelwankelde geconcentreerd en gespannen en op de één of andere manier schommelschokkende ik de trappers rond.
Na een tijdje fietste ik verder dan onze achtertuin, verder dan onze straat. Verder dan alles wat ik kende. Ik stak illegaal de straat over en zag nieuwe huizen, hoorde vreemde stemmen, rook nieuwe dingen en mijn klein hazenhartje juichte in mijn keel. Vanaf dat ogenblik was ik vrij. Het liefst sloeg ik op goed geluk verdwaalweggetjes in naar de rand van de wereld ...althans mijn wereld.
Een winter of twee later had de lieve Sint een knal gele BMX voor mij in petto. Zijn mysterie was daarmee opgelost, daar door onze traditionele schouw een fiets nooit doorkon, maar daarentegen zetten nieuwe omgevingen vol mysterie mijn schuchtere jongensgeest op zijn kop. Ik zocht steevast naar modder en sjeesde er dan hijgend en triomfantelijk met mijn ratelende BMX ,veroorzaakt door de spelkaarten die met moeder´s wasspelden aan de spaken verbonden waren, doorheen.
Vele jaren zijn sinds die dag aan de Belgische kust verstreken maar nog steeds word ik gedreven door het intense gevoel dat gepaard gaat tijdens de ervaring van het ontdekken, het onbekende, het nieuwe, de vrijheid, de uitdaging. Alsof er binnen in je iets koortsachtig begint te zwellen en te kloppen als je een tijdje thuis bent. Zodanig dat je er rusteloos van wordt. Het grasduinen in een atlas helpt slechts tijdelijk om de symptomen van de kwaal te verdrukken...tot het moment dat je besluit om een vliegtuigticket te kopen. Dromen veranderen in ideeën en ideeën worden omgegoten in concrete plannen.

Ik hou jullie op hoogte.


Liefs, Fré

Herhaling blogtekst 20 december/ Sumakamaña, het nieuwe project.

Projecttitel: Sumakamaña (goed leven in harmonie)
Projectondertitel: Huaricana, een plek waar we sumakamaña cultiveren.
Uitvoerders: Asociacion Comunitaria de Psicologia Intercultural
Verantwoordelijke: (Bolivia) Juan Luis Aguilar (België) Frederik Segaert

INLEIDING:
“De bouwers kunnen jarenlang bezig zijn met de opgaven die ze zich hebben gesteld maar op een dag stoppen ze en dan worden ze begrensd door de muren die ze zelf hebben opgetrokken. Het leven verliest aan zin wanneer een bouwwerk is voltooid. De planters krijgen te maken met stormen en seizoenen. Anders dan een gebouw groeit een tuin altijd door. Terwijl de tuin steeds zorg vereist geeft hij tegelijkertijd zijn tuinman de kans zijn leven te leven als een groot avontuur. De planters herkennen elkaar, het zijn mensen die weten dat in het verhaal van iedere plant de groei van de gehele aarde besloten ligt” fragment uit Brida van de schrijver Coelho.

Projectvoorstelling in heel korte versie:
Een laagdrempelig landbouw- en vormingsproject voor achtergestelde families en kansarme individuen uit de stad die onder begeleiding een dag of twee op het agrarische platteland groenten en fruit verbouwen als voedselzekerheid tijdens een zes maanden durende ondernemingschapsvorming. De meer opbrengst wordt verkocht op de markt in de stad La Paz en de dorpen van de Altiplano (Andes hoogvlakte) en dient als investering voor een eigen duurzaam familieproject op maat. Het doel is meer bepaald de zelfredzaamheid en capaciteit te vergroten van de doelgroep om zo een structurele verbetering van hun levenssituatie te bereiken.

Projectvoorstelling in korte versie;
1/ PROJECTLIGGING
2/ DOELGROEP
3/ DRIE PIJLERS VAN HET PROJECT
3.1/ VOEDSELZEKERHEID
3.1.1- GROENTETUINEN
3.1.2- GEZONDE VOEDING
3.2/ VORMING EN KENNISOVERDRACHT
3.2.1 KENNIS OMTRENT LANDBOUWTECHNIEKEN EN VOEDING
        VERGROTEN
3.2.2 WORKSHOPS ONDERNEMINGSCHAP
3.2.3 PERSOONLIJK GROEI STIMULEREN
3.3/ ECONOMISCHE ONTWIKKELING
4/ EXTRA STREEFDOELEN
4.1/ CULTURELE OVERLEVERING
4.2/ ECOLOGIE MET DE LOKALE GEMEENSCHAP
5/ PLANNING

1/ PROJECTLIGGING
Huaricana, waar het project zijn thuisbasis heeft, situeert zich in het westelijke deel van Bolivia, in het departement La Paz. De steden El Alto en La Paz waar onze doelgroep vandaan komt bevinden zich op 45 km, dat betekent (voorlopig) bijna twee uur rijden. De vallei is gelegen op een hoogte van 2800 meter en bijgevolg een stuk lager gelegen en warmer dan La Paz (3800m). Het is een landelijke streek met veel landbouwactiviteit. De verbindingswegen naar deze regio zijn nog niet optimaal. Zeker tijdens het regenseizoen is het ploeteren.
2/ DOELGROEP
Het project richt zich op kansarme families uit de stad maar ook op enkele verpauperde boeren zonder land, schoenpoetsers en kwetsbare jongeren. Met andere woorden gaat het aldus om families of individuen die tegen wil en dank ongeveer driekwart van hun inkomen moeten besteden aan voedsel. De opleidingcyclus zal een zestal maanden duren. Met een busje worden de families opgehaald en na een zware arbeidsintensieve dag weer thuis gebracht. In de praktijk zal er uiteindelijk maar een deel echt gemotiveerde mensen overblijven die ook daadwerkelijk bereid zijn zich in te zetten voor verbetering van hun leefomstandigheden en geloven in vooruitgang en ontwikkeling. Zij geven het voorbeeld aan de rest van de gemeenschap dat mits inzet en visie je stappen voorwaarts kunt maken.
3/ DRIE PIJLERS VAN HET PROJECT
3.1 Gezonde voedselzekerheid voorzien.
     3.1.1 Groentetuinen
Het primaire doel van het project is zelfvoorziening in voedselzekerheid voor de gezinnen die in het project werken als hulp om het hoofd boven water te houden. We realiseren dit door middel van groentetuinen, naar analogie van de stadstuin, waar we variëteiten in groenten, fruit en kruiden produceren waarbij we de gigantische biodiversiteit van Bolivia als uitgangspunt nemen. De aanleg van kleinschalige irrigatiewerken moet het mogelijk maken om gewassen te verbouwen op de verdeelde perceeltjes. Diversificatie en rotatie van de teelten laten drie oogstcycli toe. Zodat je het hele jaar door –ieder gewas heeft zijn eigen cyclus – altijd iets te oogsten hebt. Overigens ontstaat het project mede uit noodzaak daar de voedselprijzen de laatste jaren de pan uitzwieren. Deze stijgingen treffen de armsten en kwetsbaarsten het hardst. De huidige nefaste oorzaken van die prijsstijgingen, voor zover we daar zicht op hebben, zijn onder andere;
-Prijsstijging van basisingrediënten, grondstoffen en energieprijzen.
-Vraag naar biobrandstof uit het westen waardoor boeren andere landbouwgewassen gaan telen (minder aanbod)
-Klimaatverandering (gletsjers verdwijnen -zelf waargenomen- en de malariamug is tegenwoordig steeds hoger actief) die klimaatsverandering is mede oorzaak is voor toenemende armoede.Omdat het moelijker geworden is om in te schatten wanneer het gaat regenen, wanneer het droog wordt, wanneer temperatuur gaat stijgen of dalen, gaat men op verkeerde momenten planten of oogsten. Op grote schaal zijn er frequente misoogsten. (minder aanbod)
Daarnaast zijn er de droogtes en overstromingen die volgens verschillende officiële bronnen enkel nog zullen toenemen in de volgende decennia in Bolivia.
-Internationale voedselspeculatie.
-Jarenlange verwaarlozing van het landbouwbeleid.
-Vele boeren telen in de lagere gebieden coca daar dit meer opbrengt (minder aanbod)
-Migratie naar de steden van plattelandsbewoners (minder aanbod)
-Geleidelijke stijging van het aantal inwoners in Bolivia (meer vraag)
-De interne politiek problemen en sociale onrust tussen de hoog gelegen provincies en de laag gelegen provincies mond uit in boycotten en prijsstijgingen. Dit schept kwetsbaarheid voor de regio in La Paz die grotendeels afhankelijk is van de lagere regio’s voor wat betreft de voedsel toevoer.
     3.1.2 Gezondere en voedzaamere voeding
Doormede het beschikbaar stellen van voldoende groenten en fruit voor kinderen en volwassen van het project verbreken we het éénzijdige sobere voedselpatroon. De gevolgen van een voedzamer, gevarieerder en gezonder dieet zijn jullie wel bekend zoals bijvoorbeeld; sterkere weerstand en hoger afweersysteem,gezondere tanden, daling van kindersterfte, bevordert leerprestaties en concentratie kinderen, “Ze zitten te slapen en de leerstof gaat het ene oor in en het andere oor weer uit”, vertelde me een schooljuf deze week nog. Daarnaast zijn er door de globalisering veranderingen (meer suikers, vetten, fastfood…)opgetreden in het dagelijkse eetpatroon van de Boliviaan. Westers ziektes zoals hartkwalen,diabetes en obesitas zijn hier dan ook sterk in opmars. Zoals steeds zijn de minder kapitaal krachtige hiervoor kwetsbaarder daar deze producten goedkoper zijn.

3.2 Vorming en kennisoverdracht
De belangrijkste voorwaarde om geld te kunnen verdienen is kennis waarmee je iets kunt maken of doen waar iemand anders goed voor wil betalen. Vorming blijft dan ook de hefboom naar ontwikkeling.
     3.2.1. Kennis omtrent landbouwtechnieken en voeding vergroten
Intensieve begeleiding, en technische assistentie bij het verrichten van de zware landbouw en agrarisch-ecologische productietechnieken -bewerken van de aarde, verbouwen van gewassen, onkruid wieden, organische bemesting - steeds met verantwoordelijkheden en plichten.
Educatief programma basiskennis over gezondheidszorg en voeding (nut, hoe gebruiken, lokale producten herwaarderen, kooktips,…)
     3.2.2 Workshop ondernemingschap
Aangepaste training in algemeen ondernemingschap via workshops: prijsberekening (onkosten), marktoriëntatie, planning, productkwaliteit, investeren, eenvoudige boekhouding verkoop, commercialisatie, basistechnieken marketing, leren sparen
     3.2.3 Persoonlijke groei stimuleren
Via sociale vaardigheidstrainingen de creativiteit stimuleren, zelfvertrouwen en eigenwaarde vergroten, positief zelfbeeld ontwikkelen,weerbaarheid opbouwen, en hen psychisch en emotioneel ondersteunen en aanmoedigen. Ook de natuurlijke rustige groene omgeving heeft een gunstig effect op de stadsmensen.
3.3/ Economische ontwikkeling
Door de aanwezigheid van de stad op 2 uur rijden is er een potentiële grote markt voor de verkoop van de producten. Met een busje kunnen we de goederen makkelijk transporteren. Tevens zal het busje dienst doen als rijdende winkel om zo de waren aan de man te brengen. Iedere participant van het project zal ook deelnemen aan de verkoop via een beurtrolsysteem en tijdens dit leerproces de nodige ondersteuning krijgen. In het kader van ons gezondheidsproject (zie pijler 1) zullen we daarnaast ook afgelegen en achtergestelde dorpen op de Altiplano en Andesgebergte bevoorraden met ons divers aanbod van fruit, groenten en kruiden. Weliswaar tegen een goedkoper tarief of in ruil voor andere voedselwaren. Het geheim van geslaagde ontwikkelingsprojecten is simpel; ze helpen mensen aan een inkomen. Wie voldoende geld verdient is immers niet meer arm. Het extra inkomen door de opbrengsten van de verkoop wordt geïnvesteerd in een persoonlijke kans, namelijk een eigen mini-project op maat. Hierbij refereer ik naar enige opportuniteiten, in de vorm van persoonlijke mini- projecten, die de schoenpoetsers met succes realiseerden. Een naaiatelier starten, rijbewijs behalen en werken als bus of taxi chauffeur, draagbare telefooncel zijn door gsm ter beschikking te stellen, een opleiding gaan volgen, minikrediet voor huisje (geen maandelijks huur meer), een lasatelier starten, een klein verkoopstalletje van eetgerief, enzovoort En ziedaar; het werkte, de mensen werden welvarender. Zonder al te veel in herhaling te vallen wil ik hier toch één feit benadrukken. Namelijk dat die investering, die ze nu zelf bewerkstellen als gevolg van hun eigen inspanningen en opofferingen door een deel van de opbrengsten van de verkoop te sparen, in combinatie met de opgedane vorming, ervaring en kennis, duurzame hulp is en hun levenstandaard verbeterd op korte- en lange termijn. Het positieve effect blijft bestaan lang nadat de hulp is gestopt. Als mensen eenmaal weten hoe het werkt kunnen ze het meestal wel verder zelf. Het initiatief werkt ook rechtstreeks in op de motor van de lokale economie en heeft door het multiplicatoreffect invloed op de situatie van vele gezinnen. Ik ga hier niet beweren dat mits hulp het in Bolivia plots allemaal rozengeur en maneschijn zal worden maar de Bolivianen hebben het potentieel en de bewonderingswaardige levenskracht om hun situatie te verbeteren mits ze de kans, de mogelijkheden krijgen op een beter toekomstperspectief. Want armoede is niet alleen een schromelijk tekort aan voedsel of gebrekkige medische mogelijkheden of bad luck…nee het is vooral een gebrek aan kansen en een gevoel van schaamte. Daarom is hulp in een onrechtvaardige wereld van wezenlijk belang
Het andere deel van de opbrengsten via de verkoop worden aangewend om de gemaakte kosten te dekken alsook om te investeren in nieuwe zaden en materiaal om het project zo deels zelfbedruipend te laten functioneren op middellange termijn zodat eveneens volgende groepen mensen kunnen worden opgeleid.
4. EXTRA STREEFDOELEN
4.1 Overlevering Cultuur:
Sumakamañna draagt de traditionele waarden, tradities,gebruiken en cultuur als onderdeel van het dagelijkse leven hoog in het vaandel. We willen dan ook een harmonische plek zijn waar we ruimte creëren voor de overlevering van hun traditionele cultuur, waarden en normen, gemeenschappelijkheid, rituelen, ceremonies en hun spiritueel kosmocentrisch wereldbeeld (dat de hele natuur is doordrongen van leven en dat alles harmonisch met het andere is verbonden o.a. geestelijke entiteiten en natuurverschijnselen) Elementen die in de stad onder druk staan. De interacties en het onderhouden van de banden met de dorpen is essentieel willen we de kloof en spanningsveld tussen de modernere stad en het traditionele platteland (of binnen de families) overbrugbaar houden. De wederkerigheid (of tampu in het Aymaras) die binnen de inheemse cultuur altijd zo belangrijk is geweest ’vandaag help ik jou, morgen help jij mij’, wordt mede door het discour van President Evo Morales even vergeten want doordat hij continu de inheemse rechten benadrukt treedt er een soort averechts effect op.
4.2. Ecologie met de lokale plattelandsgemeenschap
Het werk gebeurt op organische wijze dus zonder giftige chemische bestrijdingsmiddelen of pesticiden maar met schonere productie methoden. Zonder te pretenderen geheel biologisch en ecologisch te produceren. Daarnaast bestaat het idee om met de lokale plattelandsgemeenschap samen te werken inzake de grote hoeveelheid afval die overal rondslingert door middel van het inzamelen van plastic flessen die we nadien met ons busje naar de stad vervoeren. De recyclagevergoeding wordt opnieuw geïnvesteerd in een gezamenlijk project dat de ecologie van het dorp ten goede komt. (nog nader te onderzoeken)
Hierbij aansluitend wil ik nog aanstippen dat de samenwerking ook de uitwisseling van praktijkervaring en informatie inhoudt . Want wegens de massale migratie naar de stad dreigt namelijk een schat aan praktische kennis, die men in de loop van eeuwen heeft opgebouwd, over hoe men in de gegeven omstandigheden het best boert, teloor te gaan. Daarnaast zullen sommige vormingsactiviteiten ook opengesteld worden voor de lokale plattelandsgemeenschap.
5/ PLANNING:
De toekomst van het project staat bol van uitdagingen…stap voor stap zullen we ze aangaan. In België hebben wij een hogemate van controle over ons leven, er gebeurt zelden iets onverwachts waar we niet direct een antwoord op hebben. In Bolivia is echter weinig controle over de dagelijkse gebeurtenissen daarom is plannen hier niet eenvoudig. Je wordt dan ook gedwongen om in het nu te leven. Behalve het heden is het verleden in de Andescultuur ook heel belangrijk. Denken in termen van ontwikkeling is binnen dat kader niet vanzelfsprekend.
2011…(pilootjaar) aankoop terrein, aanschaf materialen (werktuigen/gereedschap),zaden,schuurtje
2012…aankoop tweedehands busje (een must)
2013 …implementatie groentekassen
2014…waterzuivering (riet,…)
2015…zonnepanelen (onder voorbehoud)
(Als we in de toekomst per toeval op een Inca-goudschat stoten bij het bewerken van de grond of één of andere Bill Gates kloon een deel van zijn fortuin ter beschikking stelt dan gaan we in het project ook therapeutisch werken met de lijm-verslaafde straatkinderen met als doel hen te laten afkicken gedurende een periode van 4 maanden .)

Ben jij, liefste lezer, een planter, en net als ik ook overtuigd van dit kleinschalig project aarzel dan niet om ons financieel te helpen met de onvermijdelijke kosten voor de benodigdheden bij de opstart van het project Sumakamana en de jaarlijkse uitbreidingen ervan. Stuur deze pagina gerust door naar mensen die je denkt ook bereid te zullen zijn om ons te steunen. De kans dat zovele gezinnen hun lot in eigen handen nemen en de hoop op een betere toekomst mogen we niet opgeven. Dat woord waar de pseudo-intellectuelen zo ironisch over doen, omdat ze het zien als synoniem voor:’iemand een rad voor ogen draaien’. Dat woord dat door regeringen zo wordt misbruikt, omdat ze willens en wetens beloftes doen die ze niet waar kunnen maken en waardoor ze mensen nog meer kwetsen.Dat woord dat als enige overbleef in de mythische doos van Pandora. Aan die hoop en toekomst van zovele gezinnen denk ik terwijl ik nu naar buiten kijk, naar de grandioze besneeuwde Andesbergen en een hemel die in een uitzonderlijk transparant blauw kleurt. Maar laten we wel wezen, enkel hoop als strategie om een rechtvaardige wereld dichterbij te brengen is hetzelfde als kanker bestrijden met een ietwat naïef soort Amerikaans denken (Yes, we can!). Zodoende stop ik met bazelen en begin vastberaden te zaaien, al claimen we niet de wonderformule in pacht te hebben.


Dit gezegd zijnde dank ik je voor je aandacht.

Liefs,

Federico

Een tijd van komen, een tijd van gaan.

Ik keer niet enkel terug naar België -waarbij ik reikhalzend uitkijk om jullie terug te zien -maar neem met enige treurnis ook afscheid van Bolivia, de projecten en de vele amigo´s hier.  Of het een adios al dan niet een au revoir is zal de toekomst uitwijzen.  Maar missen zal ik het in ieder geval.  Maar eerst was het hier  nog feest en dit tot groot jolijt van iedereen.   Stuk voor stuk kwamen ze, mijn Boliviaanse vrienden, van de eerste tot de laatste en dit nog binnen de grenzen van wat je in Bolivia op tijd noemt, zijnde anderhalf uur na afgesproken tijdstip.  Een grandioos feest werd het.  In één ruk door fuivend alsof het onze laatste avond op aarde was tot we omstreeks zes uur de eerste claxons hoorden, La Paz versie van een ochtend concert van vogels.

Ik beleefde wederom een geweldige en grensverleggende intense tijd en kijk dan ook met tevredenheid terug naar de afgelopen maanden.   Dat ik tijdens mijn verschillende periodes in Bolivia allerlei mensen heb leren kennen en er warme vriendschapsbanden heb aan overgehouden is één van mijn grote vreugdes naast de realisaties van de projecten.  Ik heb ook tal van hulp en steun gekregen uit België waarbij mijn hart overloopt van dankbaarheid.  Normaal gesproken zou ik hier dan ook, net als bij de uitkeringsplechtigheid van de Oscars, die talrijke mensen afzonderlijk moeten bedanken, maar als ik ze één voor één bij naam ga noemen, ben ik wel een poosje bezig, en omdat ik vermoed dat de meeste lezers daar geen boodschap aan hebben en ik alsook, eerlijk gezegd, schrik heb om iemand over het hoofd te zien , houd ik het kort.

¨Gracias, bedankt en merci liefste mensen¨

Tot gauw,

liefs

Federico

El Niño slaat toe!

Het fenomeen van carnaval vermaak heeft me eerlijk gezegd nooit nauw aan het hart gelegen.  Een uitbundig feest van doen alsof  de leugen van het geluk de waarheid is.  Die leugen dat we allemaal gelijk zijn, vrij, welvarend en gelukkig omdat het leven uitsluitend is gemaakt om te genieten.   Een feest waarbij de Bolivianen vooral danig veel geld opsouperen.  Persoonlijk bedenk ik dan weleens dat ze hun weinig zuur verdiende centen beter zouden investeren in plaats van te verbrassen.

De 15-jarge kwieke Jorge, met zijn levendige zachte ogen en zijn eigeel sleetsjasje waar hij volkomen uitgegroeid was, zal deze carnaval editie niet meer meemaken. Nee, Jorge, een pauper, een scharrelaar, een zwerver, een goede vriend van me, die als schoenpoetser op straat leefde is vorige week abrupt overleden ten gevolge van koude en hevige regen.  Niets is hemeltergender en pijnlijker om deze drama´s mee te maken wetende dat ook dit joch helemaal niet hoefde te sterven mits een iets meer menselijke samenleving.   Het moet me direct van het hart dat ik de geschiedenis van Jorge niet wil misbruiken -heb er lang over getobd - om een sentimentele tirade af te steken, verre van zelfs, maar feiten zijn feiten, het is nu éénmaal de naakte realiteit.  Jorge, die vanaf zijn tiende verjaardag zijn eigen boontjes moest zien te doppen, bezat geen papieren.  Niemand weet zijn familienaam of exacte leeftijd, dat zijn bureaucratische details die bij een wereld van stempels en loketten hoort.   Jorges´ wereld was een andere.  De treurnis was zijn wereld, de loopgraaf de straat, de hemel zijn deken.  Als naamloze schooier werd hij begraven door zijn snikkende kameraden van de straat.  De uitdrukkingen op hun gezicht verried hun droefenis, angst en onzekerheid daar ze maar al te goed beseffen dat ze zelf één van de volgende kunnen zijn in het rijtje.   Hoeveel moeten er nog volgen?  Klaarblijkelijk veel.   Ik kan jullie verzekeren dat het een onthutsend gevoel teweegbracht.  Ik moet overigens ook toegeven dat ik me bijwijlen machteloos voel door de manier waarop de dood om zich grijpt, en door het ontstellende gebrek van reactie hierop van de buitenwereld.  Jorge bezat geen schoonheid waardoor mensen, altijd bereid zich te laten verdoven en verleiden door schoonheid hem gunsten zouden verlenen.  Hij had geen macht waardoor mensen hem gunsten moesten verlenen.  Hij bezat geen wapen waarmee hij gunsten kon dwingen.  Met één been stond hij al in het graf tijdens zijn leven.   Het toonde me weer eens onverbloemd wat het betekent om arm te zijn; een schrijnend leven zonder mogelijkheden waarin je enkel doelloos tracht te overleven als verbannene, als randfiguur, als marginale gefrustreerde zonder ook maar één greintje hoop en met de voortdurende dreiging van honger, ziekte en dood op de loer.  Op het gevaar af mij hier als een moraalridder te ontpoppen durf ik te stellen dat we voor deze breekbare mensen moeten blijven vechten.   Aan al de kritische betweters, die vinden dat ze uitgerekend nu moeten beginnen filosoferen over wat hulp allemaal kan uithalen kan ik enkel zeggen;"Cut the crap!!!"

Ook voor duizenden radeloze mensen die door de verschrikkelijke regen en verwoestende overstromingen hun huis (levenswerk) en quasi hun hele schamele hebben en houden kwijt zijn geraakt zal carnaval dit jaar zuur smaken.  Ja, de erge regenval of eerder gezegd vloed heeft deze periode, het jaar van el Niño, kei hard en genadeloos toegeslagen in het hele land.  Talloze boeren hebben hun oogst verloren en meer dan 50.000 mensen zijn slachtoffer van het noodweer.  In La Paz alleen al zijn er 5000 mensen eensklaps dakloos geworden toen de buitensporige regen twee wijken van de kaart veegde die als een ingevallen kaartenhuis van de flank van een helling afrolden.  Verbijsterend en hallucinant. 

 http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20110228_156

Van backups als zijnde een rampenfonds of verzekering is hier hoegenaamd geen sprake en enig spaargeld is maar voor weinige weggelegd.  Kortom het zijn dramatische weken wederom.  Als je daar de sociale onrusten bij telt ten gevolge van de prijsstijgingen en de uitentreuren algekende armoede dan is en blijft het dagelijkse leven voor de Boliviaanse burgers een ploeterende strijd.

Kun je het hen, liefste lezers, zodoende kwalijk nemen dat ze tijdens die enkel dagen van carnaval uit de bol gaan als schrale troost en het gevoel creeëren dat het leven een droom is en de droom de werkelijkheid.  Temeer omdat het hen een beetje kracht geeft om het harde leven van werken en opofferingen vol te houden, de aaneenschakeling van problemen, de ellende, de routine en de teleurstellingen te verduren waaruit de meeste sombere dagen bestaan.   Ze zijn blij te weten dat het terug carnaval is en de wereld weer omgekeerd, alles omgedraaid zal zijn, of liever, rechtgedraaid, en de arme rijk zal zijn, de vazal koning, de oude man jong en het lelijke meisje knap.

Maar Jorge, die komt nooit meer terug.

Liefs,

Federico

Mi secreto mágico!!!

De gestage zigzaggende rit als de veters van een schoen tussen de grootstad La Paz en het lieflijke platteland van Huaricana(nieuw project Sumukamaña) is altijd een heuse willens nillens belevenis.  De ene keer is de tot de nok gevulde bus nagenoeg een sauna, waarbij de loden hitte je spijsverteringssappen doen koken. Daarbij komen alle vliegen uit de hele omtrek al dansend dag zeggen en al wil ik niet zeuren over geuren, maar de menselijke stank is dan zo verpletterend dat je even vreest dat het giftig kan zijn.  De andere keer zit je al martelend op het dak van de bus omringd door de gezangen van de frisse wind.   Dan is de weg onderbroken door een gekantelde vrachtwagen. Ofwel hebben we zelf een klapband -dat euvel wordt dan evenwel snel opgelost door een zo goed als profielloos reserve exemplaar-. Daarnaast heb je om de haverklap nog het feit van  protest blokkades en stakingen omwille van sociale onrusten waardoor er helemaal geen  transportmogelijkheden zijn.  Tijdens een andere rit is het zo droog dat het stof en zand dwarrelt door de bus, met gevolg; zand in mijn haar, zand tussen mijn tanden, zand in mijn oren, zand in mijn ogen en zand in alle plooien van mijn huid.  Laatst waren de beproevingen de verwoestende overstromingen met de kleur van karamel die de sowieso bar slechte weg nog onbegaanbaarder maakte.  Het verweerde wegdek veranderde zienderogen in een glibberige en zuigende modderstroom.  Het overtrof mijn stoutste verbeelding.  De vrijpostige man naast me, een habitué en kenner van deze route, met zijn haar zo strak naar achteren gekeerd dat hij op een halve ui leek, kwam aanzetten met de weliswaar goed bedoelde doch nietszeggende clichés als "maak je geen zorgen" of " het komt allemaal goed" hetgeen niet alleen ontzettend onpraktisch is maar ook bloedirritant in zo´n situatie.  Uiteraard, probeerde ik uiterlijk mijn cool te bewaren, wat niet meer dan een pose was.  Maar ja, hoe je het ook went of keert veel keus heb je niet temeer je al in de bus zit.  Dusdanig bagger en zwabber je op hoop van zegen verder over het doorploegde en geaccidenteerde parcours. De chauffeurs zijn hier ook veelal "panchkes".  Zo was er ooit ééntje die geleidelijk in slaap viel achter het stuur.  Nog erger was de roekeloze sturm und drang ploert, nauwelijks uit de luierwas, die de meest elementaire verkeersregels en voorzichtigheid geheel aan zijn laars lapte terwijl de mist als watten om de weg lag en hij met zijn drieste rijstijl mij de stuipen op het lijf joeg.   Het tegenovergestelde was het slakkengangetje van de oude grijsaard waarbij mijn gedachten naar mijn fiets gingen omdat ik daarmee nota bene sneller vooruit ga.  Welnu het lijstje met nog meerdere voorbeelden is zodanig lang dat ik het eerder over een lijst of, zeg maat gerust, een waslijst zou moeten hebben maar dat zou ons te ver leiden.   Maar goed, ik ben wat die vervelende ongemakken betreft niet van de moeilijkste soort en al te lang wil er niet bij stilstaan, gedane zaken nemen immers geen keer.  Het hoort blijkbaar bij het huidige Bolivia.  Misschien leer je hierdoor om het dagelijkse leven iets meer zen te benaderen.

De media en wetenschappers maken gewag dat de oorzaken van de droogtes en overstromingen te wijten zijn aan de alomtegenwoordige klimaatsveranderingen tengevolge onze ongekende voorliefde voor uitlaatgassen en andere destructieve handelingen van de mens.  Je hoeft nochtans geen Nobelprijs winnaar noch eco-warrior te zijn om deze stelling ten overvloede te beamen daar in Bolivia de naakte waarheid van de gevolgen van de opwarming van de aarde allang niet meer zo abstract zijn.   Je ogen gaan hier echt open, om het zo eens uit te drukken.   Ware het nog maar omwille van de sneeuwtoppen en bergbeekjes die verdwijnen in het Andesgebergte.   Of de meren en rivieren die zakken in de Amazonegebieden.  Oogsten mislukken door de steeds frequenter voortkomende droogtes en overstromingen. Ik zie kortom, gemeenschappen en prachtige, bijna paradijselijke, ecosystemen lijden onder deze dramatische omstandigheden en dat is simpelweg zorgwekkend als je het mij vraagt.  Het is niettemin algemeen geweten, nietwaar, of je moet een per ruimteschip aangevoerd wereldvreemd heelalwezen zijn.

Ik moet hier en passant nog even opmerken dat het milieubeleid en de plannen voor duurzaam beheer niet hoog op de prioriteitenlijst van de Boliviaanse regering staan.  President Evo Morales´s hoog van de toren geblazen Pachamama (moeder natuur) retoriek is goed voor de internationale conferenties.  Het zou hem evenwel sieren indien hij zijn mooie en dure woorden in eigen land in de praktijk zou brengen en eens grondig werk maakt van o.a. het vuilnisprobleem en de vervuilende mijnindustrie.  Natuurlijk zijn de klimaatsveranderingen nauwelijks de schuld van Bolivia en is het terecht om de verantwoordelijkheid bij de vervuilende landen te leggen.   Maar het keren voor eigen deur als goede voorbeeld zou niet misstaan in dit hele plaatje.

Waarschijnlijk zit er menigeen onder jullie te wippen van nieuwsgierigheid en ongeduld als een sprinkhaan in een pot betreffende mijn titel. Welnu, liefste lezers, het is niet allemaal kommer en kwel betreffende moeder natuur want deze heeft hier aardig, sappig en vooral lekker fruit in petto, daar is geen woord tegen in te brengen.  Dit divers gamma aan fruit van het moment vormt de heerlijk basis van mijn zo goed als dagelijks wonderlijke geheim...de super vitaminico.   Een buitengewone gastronomische ervaring -hoe subjectief het ook moge zijn - die een bijna halsstarrige obsessie geworden is en dat eerlijk gezegd voller van geloof dan van redenering is. Dit crème de la crème goedje zorgt er mede voor dat ik hier -hout vasthouden - steeds in uitstekende gezondheid verkeer en en plein forme ben. Bovendien bevat het naast het vele fruit nog een ei, inclusief karkas, een scheut donker bier, een glas melk en allerhande kruiden.  Om tot het resultaat te komen moet je al de ingrediënten mixen.  Simple comme bonjour.   Het zou misschien iets te ver gaan om te beweren dat het magische krachten bezit a la Asterix´s toverdrankje, al sluit ik het niet helemaal uit.   In elk geval verzaakt het eenvoudige denkbeeld aan dit drankje, het woord super vitaminico, bij mij al een golf van geluk, een rimpeling die mijn hele systeem overstroomt.   Om maar te zeggen dat het verschrikkelijk lekker is, een weldaad voor de mens, ook al ziet het er niet uit, dat geef ik grif toe. 

Met verlangen kijk ik uit dat dergelijke deugddoende weelde in de toekomst binnen het bereik zal liggen van de deelnemers van het het project Sumakamaña.   Dat, liefste lezers, zou van mij alleszins de gelukkigste mens ter wereld maken.   Dat de Pachamama onze planten gunstig gezind moge zijn.

Om af te ronden met wat ik hierboven heb geschreven, schiet mij nog één zinnetje te binnen: "Buen provecho" oftewel "Smoekelaaik allemoe! en daarmee is alles gezegd.

 

Liefs

Federico

 

 

Zes plastic stoelen!

Misdadig vroeg diende ik uit de veren voor een vergadering die reeds om 8 uur zou starten. Je moet wel weten dat deze doorging op 2 uren rijden. Het mini-busje hobbelde en schommelde tergend traag over de onverharde lamentabele weg waarbij het genjengel cassettebandje dreigde te ontsporen en ook de volumesterkte droeg niet bij aan de muziekkwaliteit. De overige passagiers van de bus leken er vrede mee te nemen. Wuivende eucalyptusbosjes raakten bijna de wolken die laag boven de bergen hingen en reuzecactussen en enkele andere fraaie planten sierde de hellingen naast de allesoverheersende dorheid. Mijn bestemming, Huaricana, waar het terrein gelegen is van ons nieuw landbouwproject Sumakamaña en waar het land lijkt te stomen onder de zon die opkomt als een abrikoos en ondergaat als een vette perzik. Een noodlijdende regio zonder kraantjes water noch medische zorg, zonder wegen of sociale voorzieningen en met een gemeenschap van merendeels kleine, arme boeren die voor een aalmoes zware handenarbeid verrichten. De nederige stulpjes uit gedroogde aarde (adobe) gingen op in het landschap, behalve een bizar groter misbaksel, geschilderd in fel lichtblauw en wit dat bleekjes opdoemde uit de gouden, aura van de opkomende zon. Dit is het spuuglelijk gemeenschapshuis dat fungeert voor de dorpsvergaderingen in deze zo goed als vergeten streek. Een vergadermodel dat gebaseerd is op de oude inheemse indianencultuur waarbij de inwoners beslissen over het algemeen belang en het dagelijks reilen en zeilen.
Vandaag zouden wij ons voorstellen tijdens de maandelijkse dorpsbijeenkomst. Ik wist van toeten noch blazen over de plaatselijke gebruiken. Toen ik om nadere informatie vroeg aan een dorpsinwoner, die door het leven gaat met een dikke prop isolatietape om de poot van zijn bril, bleek die man weinig van zegs, enkel iets in de trant dat ik me maar tot het dorpshoofd moest wenden. Omdat ik toch al een tijdje onder de Bolivianen woon ken ik enkele van hun gevoeligheden en zei aldus: "Dat is geen probleem, mijnheer. Ik zal het vragen aan het dorpshoofd maar ik dacht dat jij dat was." Nog geen seconde later kwam zijn tong los en had ik tekst en uitleg betreffende mijn vraag. Uiteraard van dezelfde persoon die ik op subtiele manier tot chef gebombardeerd had.
Ik was eerlijk gezegd niet gerust in de vergadering, zeker omdat het mij ooit ter ore kwam dat buitenstaanders niet al te geliefd zijn. Echter, mijn twijfel was ongegrond. Een hartelijk applaus weergalmde - tot mijn eigen grote verbazing - na het laatste woord van onze voorstelling. Maar laten we wel wezen, het feit dat we flessen frisdrank meehadden zal ook wel een handje geholpen hebben. De secretaris, met zijn pokdalige wangen, deelde ons het merkwaardige verzoek mede, op een manier alsof hij het nieuws voorlas zacht en monotoom, dat we tegen volgende vergadering zes plastic stoelen moeten meebrengen als schenking aan de gemeenschap. En daarmee was de kous af.
Voorts verstond ik hoegenaamd nougatbollen van de bijeenkomst, dat komt natuurlijk omdat het leeuwendeel in het plat half ingeslikt Aymara´s was, de taal die zelfs de Spaanse veroveraars niet hebben kunnen uitroeien. Hierdoor was het gebeuren voor mij net zo spannend als teennagels zien groeien. Ik onderdrukte de ene geeuw na de andere maar jammer genoeg viel het gênante geluid dat mijn maag zo nu en dan voortbracht niet te onderdrukken.
Huaricana is zo´n levendig dorp dat grossiert in rondrennende, lachende joie-de-vivre kinderen met hun strapatsen in de beekjes tussen de dobberende en deinde welvaartsresten als blikken, plastic flessen en flarden van een dagblad. Een dorp met varkens die er slijmerige knorgeluiden maken en wroeten in de ranzige modder naar Joost mag het weten. Geleidelijk krijg ik een klare kijk op de leefgewoontes, omgangsvormen, problemen en beperkingen van de pretentieloze plattelandsbevolking. Naast de fijne contacten, de onderlinge solidariteit en het charmante dorpsplein is er ook het minder rooskleurig plaatje. Waar overleven de boodschap is in de harde realiteit van handelssystemen die hen uitbuiten, afhankelijkheid, alcoholisme, gebrek aan degelijk onderwijs en algemene vorming. Vooral de positie van de vrouw is beklagenswaardig. Een talrijke kroost mag dan zogenaamd een zegen zijn, in combinatie met een totaal gebrek aan middelen is het vooral een grote zorg.
Toen de vergadering ten einde liep had ik nog net de tijd om in allerijl de laatste bus te nemen. Weliswaar een legendarische rit daar ik na halsbrekende toeren op het dak moest en plaatsnam tussen enkele zakken ajuinen en drie kakelende kippen die uit schrik onafgebroken poepten. Met als gevolg, een weinig subtiele massage, die mijn billen zich ongetwijfeld nog lang zullen herinneren. Temeer, ik telkens een seconde of twee de lucht in zweefde als we over een bruuske knobbel reden. Ik kan u verzekeren dat dat er talloze waren.
Maar gelukkig,liefste lezers, was het oogstrelende decor alweer indrukwekkend, bedoeld om te imponeren leek het wel en werd ik begroet door een regenboog die bleek glansde als een watermerk. Terwijl ik naar de langgerekte wolken staarde die opzwollen tot fantasiedieren en elkaar verscheurden dacht ik aan dit volk dat dit landschap verdient en niet de afgedreven vruchten ervan.

Huaricana, of het leven zoals het is op het platteland.

liefs,
Federico

Een maandag als geen ander.

Op klokslag 12 uur ´s middags bevonden alle inwoners van La Paz zich op straat om Alesitas te vieren.  Dit traditioneel Andes volksfeest op 24 januari heeft zijn oorsprong in de Aymara cultuur, wellicht uit de Tiahuanaca periode( 400vc-1200nc), en heeft op één of andere manier de Spaanse verovering overleeft.  Welke betekenis men er door de jaren heen ook aan gehecht heeft, steeds gaat het over het offeren aan de Aymara en beschermgod Ekkeko, de huisgod van de overvloed.  Het is een klein, vrolijk en gezet mannetje dat afgebeeld wordt met blosjes, een snor en een brede glimlach en die als tegenprestatie voor de offering waakt over het huishouden en zorgt voor geluk en voorspoed.   In zijn huidige vorm komt het eigenlijk vooral neer op het volgende; mensen kopen miniatuurversies van zaken die ze anderen of zichzelf toewensen in het komende jaar. Om exact twaalf uur verdrummen de mensen elkaar alsof het Mekka is om deze miniaturen ritueel te laten inzegenen door een Yatiri (Aymara priester) met wierook, bloemetjes, pure alcohol en gebeden die pre-hispanische en katholieke tradities vermengen.  In Bolivia parasiteren geloof en bijgeloof mekaar zonder verpinken.

De mini-euro´s of dollarbiljetten zijn veruit het populairst, hoewel de zorgvuldig gedetailleerde mini-huisjes, auto´s, nep -diploma´s, nep-visums, echtscheidingspapieren, kortom alles wat je je maar kan inbeelden, blijken toch ook goed te verkopen.  Speelgoedgeld, een rode haan als je een partner wilt, geel als je iemand zoekt met veel geld en wit als je dit jaar wilt trouwen. Leidt de aandacht van de dagelijkse problemen weer even af.

Hoe dan ook, of je dat alles nu gelooft of niet, het is sowieso een gezellige markt met zijn meer dan 5000 opgestelde standjes, daar is de Brusselse kerstmarkt klein bier bij.  Een maandag als geen ander.

liefs 

federico

Emotionele rollercoaster week.

Woensdag 29 december: WANHOOP
De gevolgen van de exorbitante brandstofprijs verhoging (diesel en benzine tot 82%) had –zoals verwacht -een immense impact en schokeffect op het gezinsbudget en de economie van het land dat al te kampen heeft onder een forse inflatie. Alle prijzen rezen de pan uit,een ware prijzen anarchie volgde, waarbij de handelaren niet aarzelden om er zelf nog een schepje bovenop te doen. Deze impopulaire maatregel, via een presidentieel decreet nota bene, zorgde onder de bevolking voor een knoop in de lege maag van pure ellende en eveneens voor een zware ontgoocheling en teleurstelling in de linkse president Evo Morales. Was hij het noorden nu helemaal kwijt (de vraag of hij het noorden ooit al heeft weten liggen, laat ik in het midden). In een poging om de onrust te verminderen beloofde de president een loonsverhoging voor de ambtenaren met 20%. Een strategie -volgens de oppositie althans- om de politie en het leger aan zijn zijde te houden. Dan toch liever het Belgische gepalaver model zonder regering zou ik haast durven stellen.

Donderdag 30 december: WOEDE
In het hele land ontstonden massale protestmarsen, rellen en stakingen als een etterende zweer die openbrak. In verscheidene steden vochten de demonstranten een kleine oorlog uit met de politie waarbij ettelijke agenten zwaargewond raakten. In het tumult in La Paz blokkeerden duizenden mensen de wegen, stichtten brand in tolhuisjes en gooiden stenen naar overheidsgebouwen. “Wij – de arme indiaanse gemeenschap- hebben onze inheemse president gekozen en we schoppen hem net zo goed de regering weer uit” scandeerde een misnoegde betoogster tegen me. De mijnwerkers van hun kant planden een tocht naar de stad voor de volgende week en het moge duidelijk zijn dat dit niet om een gezondheidswandeling ging gaan.

Vrijdag 31 december: VREUGDE
Twee uren alvorens het aftellen naar het nieuwe jaar knalde het vuurwerk reeds door de Boliviaanse lucht. De reden hiervoor was namelijk dat de president –wiens positie onhoudbaar was geworden - tijdens een spoeduitzending onverwachts toegaf aan de betogers en de prijsverhoging terugdraaide. Een uitzinnige volksontlading en extase van blijdschap die mamoetiaanse vormen aannam brak uit over hele land. Je hoorde een “oef” van opluchting weerklinken tot in de kleinste dorpen. Je begrijpt dat de belangen niet min waren. Het volk heeft een veldslag gewonnen maar daar de bodem van de schatkist zo goed als bereikt is zullen andere ongunstige maatregelen weldra volgen.

Zaterdag 1 januari: VERWONDERING
Wegens visumperikelen diende ik een dag de grens over te gaan om zo via een achterpoortje in de wetgeving daags nadien weer het land in te kunnen zonder een werkvisum te moeten betalen en tevens zo een poespas aan administratieve paperassen te ontlopen . Niet helemaal kosjer maar wel kostenbesparend. Alleszins koos ik voor een grensdorpje in Peru aan het lagoTiticaca. Het vergezicht over dat subliem kobaltblauwe Titicacameer in de avondzon, die het indrukwekkende omliggende decor honinggeel kleurde, was uitgesproken mooi. Niets bewoog of ademde behalve ikzelf bij het aanschouwen van dit prachtig stukje natuurwonder. Om er bij alle hyperbolen nog een schepje bovenop te doen, zal ik zeggen dat het betoverend, schitterend, oogverblindend, hemels en dat ik er helemaal stuk van was. Voor mijn gevoel was de vervoering als wanneer het maandenlang winter is geweest en op een dag, alles wakker wordt, de zon al warm staat te schijnen en je dat kietelende gevoel in je onderbuik krijgt alsof er iets opmerkelijks staat te gebeuren. Ik bleef loeren totdat de maan verscheen en er een gordijn van sterren over de hemelkoepel werd getrokken

Zondag 2januari: ONGEDULD
Het kamertje waar ik logeerde bezat het klassiek en vertrouwde meubilair: een metaal piepend bed met lakens met gele vlekken, 5spinnen, 1200mieren, 7 kakkerlakken en stuckwerk dat in lappen afbladderde van de naar zurige schimmel ruikende –zeg maar stinkende - muren en plafonds. ‘s Nachts hielp het ook al niet dat er een hele symfonie losbarstte wanneer ik indommelde, ik hoorde gerab, geknerp, geschraap, geplof, gezoem, gegons, gerommel, geklak en nog veel meer. Uiteindelijk haalde ik uit want al kunnen kakkerlakken naar het schijnt een nucleaire aanslag overleven, slechts weinige zijn bestand tegen mijn traptechniek. Voor elke mier daarentegen die ik naar de eeuwige jachtvelden stuurde, leken er wel 20 naar de begrafenis te komen. Kortom, een hopeloze zaak. Mijn situatie verergerde nog na een weerzinwekkende sanitaire stop omstreeks 5u - waarvan ik u de details bespaar, maar die zowel in psychische als in fysische zin het uiterste van de mens vergen- dus na dat bezoekje bleek mijn kamerdeurtje toegevlogen te zijn door de wind. Een ongeluk komt natuurlijk nooit alleen en dus lag mijn sleutel nog in die kamer. Tot overmaat van ramp bezat de nachtwaker –een sympathieke kerel overigens - geen reservesleutel, enkel de eigenaar en die man zou pas om zes uur langskomen. Wat in werkelijkheid 7uur bleek te zijn. Slaperig en slechts gekleed in boxershort en t-shirt (heb er weleens florissanter uitgezien) wiebelde ik als een dwangneuroot ongeduldig heen en weer in de koude. Het zal je maar overkomen. Zelfs kantklossen is boeiender. Ik kan je verzekeren dat het koud was, zo koud dat de kilte in mijn knoken en botten was gekropen en mijn genitaliën deed ineenschrompelen. O, wat gênant, wat ben ik toch een ontzettende oen soms , dit laatste is tussen ons gezegd en gezwegen.
Mijn gemoedstoestand verbeterde er niet op toen ik om 8 ‘s ochtends terug –geloof mij of niet - ongeduldig stond te wachten. Ditmaal in een immense rij voor de douane. Aan de grens heb ik altijd het gevoel alsof de voltallige bevolking, inclusief pluimvee, op hetzelfde moment met mij de grens over wil. Na exact 2 uren en 17minuten lusteloos aanschuiven keek een douanier me aan met zo’n traag, duister, cerebraal aangesproken blik.-zo ééntje die je nooit wilt zien bij een geüniformeerde persoon-. Mijn pasport werd bestudeerd alsof het geheimschrift bevatte, mijn naam werd in registers geschreven en na enig geratel op oude typemachines en geklop van stempels mocht ik naar de volgende gewichtige beambte. Na een bombardement van op commandotoon gestelde vragen mocht ik uiteindelijk beschikken. “Go” dat was het woord dat hij gebruikte met zo’n accent van Arnold Schwarzenegger. “De repliek, “I will be back!” kon ik net nog voor mezelf houden.

Maandag 3 januari: ANGST
De bussen in Zuid-Amerika hebben het magische vermogen om meer personen te vervoeren dan menselijkerwijs mogelijk is. Na een surfende mini-bus twister (in allerlei bochten wringen om je plaats te bereiken) zat ik geperst tussen een vrouw die eruitzag als een Oost-Duitse zwemster uit de jaren’80 die me aanstaarde met een lege walrusblik en een broodmagere snijboon langs mijn andere zijde die me in kikvorsperspectief aankeek en voortdurend vertelde over “vroeger” waarop ik wegens vermoeidheidsverschijnselen slechts werktuigelijk kon knikken. Daar zat ik, de nietsvermoedende passagier. Plots, door een driest risicovol manoeuver van de chauffeur – om een dekselse hond die out of the blue opdook te ontwijken –kwamen we al slippend tot stilstand in de gracht om dan ongelukkigerwijs langzaam te kantelen terwijl de mond van de vrouw naast me een zwijgende Munch-achtige schreeuw vormde. Een lichte schrik dat als een koud straaltje over mijn rug liep maakte zich van mij meester. Al bij al kwam ik er met een kapotte onderlip en enkele blauwe plekken nog goed vanaf. Mijn eerste accident in mijn carrière foeterde de buschauffeur nog na. We waren er vet mee!

Dinsdag 4 januari: TROTS
Afsluiten met een trieste noot doe ik niet graag, liefste lezers, daarom meld ik met enige fierheid de aanschaf van het eerste terrein voor het project Sumakamaña wat ons onbetamelijk deed blinken (bij deze verwijs ik naar de projectvoorstelling ervan op blogbericht van 20dec 2010, een ware aanrader). Maar dat, liefste lezers, mag ook weleens, zeker? Mijn compagnon en tevens projectverantwoordelijke Juan-Luis keek zo opgetogen als de eerste astronaut. Weer een stapje gezet richting realisatie van het tweede project!

Kortom, een turbulente en intense week achter de rug tussen oud en nieuw .
Liefs,
Federico

De kinderen en jeugd van tegenwoordig!

De kinderen en jeugd van tegenwoordig denken alleen maar aan zichzelf , zijn egoïstisch, individualistisch, respectloos, ongemanierd, schijnheilig, hebben een sterke drang naar luxe, gedragen zich lamlendig en zijn alleen geïnteresseerd in vermaak … of dit vertellen althans sommigen van de oudere generaties en enkele media, nietwaar. Echter, beste mensen , we moeten deze vooroordelen en misvattingen dringend naar het land der fabelen sturen daar deze jeugd en kinderen in het huidig tijdperk van playstation, wii ,twitteren en facebook zich vrijwillig en voor de volle 100% inzetten om solidair te zijn met ontwikkelingsprojecten. Dat hebben de kinderen uit Meise tijdens het sterzingen zaterdag nogmaals bewezen en deden de jongeren van het jeugdhuis Knodde in het verleden ook reeds net als de chiro uit Mechelen of de kinderen uit een basisschool uit Hoegaarden. Dat is magnifiek en een dikke gracias is hier op zijn plaats.

De jeugd en kinderen van tegenwoordig in Bolivia zijn arm net als de generatie voordien en voordien en voordien, enz. Toch bezitten ook deze jonge generatie het potentieel en de levenskracht om het land en hun situatie in de toekomst te verbeteren mits ze de kans, de mogelijkheden krijgen. Want armoede is niet alleen een schromelijk tekort aan voedsel of gebrekkige medische mogelijkheden of bad luck…nee het is vooral een gebrek aan kansen en een gevoel van schaamte. De kleinschalige fijn bekkende projecten Wawautas en Sumakamaña (in wording) zijn net twee initiatieven die het bieden van een aantrekkelijke kans op een beter toekomstperspectief tot opzet hebben.

Liefs,
Federico