Mi secreto mágico!!!

De gestage zigzaggende rit als de veters van een schoen tussen de grootstad La Paz en het lieflijke platteland van Huaricana(nieuw project Sumukamaña) is altijd een heuse willens nillens belevenis.  De ene keer is de tot de nok gevulde bus nagenoeg een sauna, waarbij de loden hitte je spijsverteringssappen doen koken. Daarbij komen alle vliegen uit de hele omtrek al dansend dag zeggen en al wil ik niet zeuren over geuren, maar de menselijke stank is dan zo verpletterend dat je even vreest dat het giftig kan zijn.  De andere keer zit je al martelend op het dak van de bus omringd door de gezangen van de frisse wind.   Dan is de weg onderbroken door een gekantelde vrachtwagen. Ofwel hebben we zelf een klapband -dat euvel wordt dan evenwel snel opgelost door een zo goed als profielloos reserve exemplaar-. Daarnaast heb je om de haverklap nog het feit van  protest blokkades en stakingen omwille van sociale onrusten waardoor er helemaal geen  transportmogelijkheden zijn.  Tijdens een andere rit is het zo droog dat het stof en zand dwarrelt door de bus, met gevolg; zand in mijn haar, zand tussen mijn tanden, zand in mijn oren, zand in mijn ogen en zand in alle plooien van mijn huid.  Laatst waren de beproevingen de verwoestende overstromingen met de kleur van karamel die de sowieso bar slechte weg nog onbegaanbaarder maakte.  Het verweerde wegdek veranderde zienderogen in een glibberige en zuigende modderstroom.  Het overtrof mijn stoutste verbeelding.  De vrijpostige man naast me, een habitué en kenner van deze route, met zijn haar zo strak naar achteren gekeerd dat hij op een halve ui leek, kwam aanzetten met de weliswaar goed bedoelde doch nietszeggende clichés als "maak je geen zorgen" of " het komt allemaal goed" hetgeen niet alleen ontzettend onpraktisch is maar ook bloedirritant in zo´n situatie.  Uiteraard, probeerde ik uiterlijk mijn cool te bewaren, wat niet meer dan een pose was.  Maar ja, hoe je het ook went of keert veel keus heb je niet temeer je al in de bus zit.  Dusdanig bagger en zwabber je op hoop van zegen verder over het doorploegde en geaccidenteerde parcours. De chauffeurs zijn hier ook veelal "panchkes".  Zo was er ooit ééntje die geleidelijk in slaap viel achter het stuur.  Nog erger was de roekeloze sturm und drang ploert, nauwelijks uit de luierwas, die de meest elementaire verkeersregels en voorzichtigheid geheel aan zijn laars lapte terwijl de mist als watten om de weg lag en hij met zijn drieste rijstijl mij de stuipen op het lijf joeg.   Het tegenovergestelde was het slakkengangetje van de oude grijsaard waarbij mijn gedachten naar mijn fiets gingen omdat ik daarmee nota bene sneller vooruit ga.  Welnu het lijstje met nog meerdere voorbeelden is zodanig lang dat ik het eerder over een lijst of, zeg maat gerust, een waslijst zou moeten hebben maar dat zou ons te ver leiden.   Maar goed, ik ben wat die vervelende ongemakken betreft niet van de moeilijkste soort en al te lang wil er niet bij stilstaan, gedane zaken nemen immers geen keer.  Het hoort blijkbaar bij het huidige Bolivia.  Misschien leer je hierdoor om het dagelijkse leven iets meer zen te benaderen.

De media en wetenschappers maken gewag dat de oorzaken van de droogtes en overstromingen te wijten zijn aan de alomtegenwoordige klimaatsveranderingen tengevolge onze ongekende voorliefde voor uitlaatgassen en andere destructieve handelingen van de mens.  Je hoeft nochtans geen Nobelprijs winnaar noch eco-warrior te zijn om deze stelling ten overvloede te beamen daar in Bolivia de naakte waarheid van de gevolgen van de opwarming van de aarde allang niet meer zo abstract zijn.   Je ogen gaan hier echt open, om het zo eens uit te drukken.   Ware het nog maar omwille van de sneeuwtoppen en bergbeekjes die verdwijnen in het Andesgebergte.   Of de meren en rivieren die zakken in de Amazonegebieden.  Oogsten mislukken door de steeds frequenter voortkomende droogtes en overstromingen. Ik zie kortom, gemeenschappen en prachtige, bijna paradijselijke, ecosystemen lijden onder deze dramatische omstandigheden en dat is simpelweg zorgwekkend als je het mij vraagt.  Het is niettemin algemeen geweten, nietwaar, of je moet een per ruimteschip aangevoerd wereldvreemd heelalwezen zijn.

Ik moet hier en passant nog even opmerken dat het milieubeleid en de plannen voor duurzaam beheer niet hoog op de prioriteitenlijst van de Boliviaanse regering staan.  President Evo Morales´s hoog van de toren geblazen Pachamama (moeder natuur) retoriek is goed voor de internationale conferenties.  Het zou hem evenwel sieren indien hij zijn mooie en dure woorden in eigen land in de praktijk zou brengen en eens grondig werk maakt van o.a. het vuilnisprobleem en de vervuilende mijnindustrie.  Natuurlijk zijn de klimaatsveranderingen nauwelijks de schuld van Bolivia en is het terecht om de verantwoordelijkheid bij de vervuilende landen te leggen.   Maar het keren voor eigen deur als goede voorbeeld zou niet misstaan in dit hele plaatje.

Waarschijnlijk zit er menigeen onder jullie te wippen van nieuwsgierigheid en ongeduld als een sprinkhaan in een pot betreffende mijn titel. Welnu, liefste lezers, het is niet allemaal kommer en kwel betreffende moeder natuur want deze heeft hier aardig, sappig en vooral lekker fruit in petto, daar is geen woord tegen in te brengen.  Dit divers gamma aan fruit van het moment vormt de heerlijk basis van mijn zo goed als dagelijks wonderlijke geheim...de super vitaminico.   Een buitengewone gastronomische ervaring -hoe subjectief het ook moge zijn - die een bijna halsstarrige obsessie geworden is en dat eerlijk gezegd voller van geloof dan van redenering is. Dit crème de la crème goedje zorgt er mede voor dat ik hier -hout vasthouden - steeds in uitstekende gezondheid verkeer en en plein forme ben. Bovendien bevat het naast het vele fruit nog een ei, inclusief karkas, een scheut donker bier, een glas melk en allerhande kruiden.  Om tot het resultaat te komen moet je al de ingrediënten mixen.  Simple comme bonjour.   Het zou misschien iets te ver gaan om te beweren dat het magische krachten bezit a la Asterix´s toverdrankje, al sluit ik het niet helemaal uit.   In elk geval verzaakt het eenvoudige denkbeeld aan dit drankje, het woord super vitaminico, bij mij al een golf van geluk, een rimpeling die mijn hele systeem overstroomt.   Om maar te zeggen dat het verschrikkelijk lekker is, een weldaad voor de mens, ook al ziet het er niet uit, dat geef ik grif toe. 

Met verlangen kijk ik uit dat dergelijke deugddoende weelde in de toekomst binnen het bereik zal liggen van de deelnemers van het het project Sumakamaña.   Dat, liefste lezers, zou van mij alleszins de gelukkigste mens ter wereld maken.   Dat de Pachamama onze planten gunstig gezind moge zijn.

Om af te ronden met wat ik hierboven heb geschreven, schiet mij nog één zinnetje te binnen: "Buen provecho" oftewel "Smoekelaaik allemoe! en daarmee is alles gezegd.

 

Liefs

Federico