De arm der wet lacht niet!

De politieman liet er geen gras ver groeien.  100 Dollar cash te betalen was het verbijsterende verdict waartegen geen beroep mogelijk was.  Ik wist niet wat ik horde.  Echt waar. Ik moest mezelf zowaar in de wang knijpen om zeker te zijn dat ik hoorde wat ik meende te horen.  Ook dat is pura vida zeker. Pura vida is de uitdrukking die je absoluut moet kennen als je door Costa Rica reist.  Alles goed? Pura Vida. Tot ziens. Pura vida.   Ik stamelde iets in de trant van “Ah, dan hebben we een probleem”.   Ik probeerde het met een nietszeggende sorry, een diepe zucht en mijn meest smekende blik.   Alsook pleitte ik over een verstrooidheid van mijn kant.  De zelfingenomen  blaas met het gezicht al een oorworm keurde mijn hartgrondig af protest, hoewel het omstreden is of hij een hart had.  Daarop begon hij te schelden waarvan ik hier zijn hele tirade niet te boek kan stellen maar slechts een excerpt geven…-_(*()__%^&*.   Met onverholen stoïcijnse minachting maakt de patjakker me als klap op de vuurpijl duidelijk dat ik mijn bagagezakken kan uitkiepen voor controle.  Zijn commandotoontje hing kolossaal mijn voeten uit . “Dwaas” zei ik  dan ook.  Maar wel binnensmonds en toen hij met zijn rug naar me toe stond.  Je kunt nooit weten of iemand Nederlands kan liplezen. Ondertussen komt zijn college, een grove andere labbekak met een stierennek, erbij.   Ik steek mijn hand uit in de hoop dat dit een gunstig begin van onze kennismaking zou zijn. Hij staarde naar mijn hand alsof ik het rottende karkas van en door en door aangevreten rat onder zijn neus hield en  vroeg ere en kus op te drukken.   Ik moest nogmaals het relaas uit de doeken doen. En aldus vertel ik dat ik opzoek was naar een slaapplek na een heuse dagtocht met de fiets, waarvan het leeuwendeel beukend tegen een verschrikkelijk gemene  wind.  Dat ik de nietsvermoedende passant het verbodsbord niet gezien had.   Na een tijdje fietsen merkte ik langs beide zijde van de baan dranghekken.  Met de meter een meer  massa mensen die er achter plaatsnamen.  Gejuich ontstond bij mijn passage en in de verte zag ik de alom gekende rode vod van de laatste kilometer, waar het publiek als haringen in een ton op elkaar geplakt stonden, schouder aan schouder.  Nadien vernam ik dat het om een rit uit de ronde van Costa Rica betrof.  In mijn hoofd passeerde razendsnel een hele reeks mogelijkheden de revue.   Ik besloot onwijselijk om in een ferme tred  doortegaan.  Dit laatste wil ik met enige schroom aan een vorm van ijdelheid wijten een gestreeld ego.   Een luid gejoel en geklap lonk op uit de menigte en kleine latinootjes lachen hun melkgebit bloot.  Ik demarreerde nogmaals. Wanneer ik de finish overschreed, mijn moment de gloire, komen enkele reporters naar me toe voor een interview.  Het vervolg is jullie gekend. Geluk, dat moet je soms hebben, kwam net na mijn weinig overtuigende uitleg aan de tweede agent, het peloton aandenderen.  Flip en Flupke, de twee beunhazen, moesten de orde gaan handhaven  of eerder de belangrijke man gaan uithangen aan de meet.  De barometer van mijn hoop steeg.  Van dat ogenblik maakte ik gebruik om met mijn allerlaatste krachten  er in een rotvaart vanonder te muizen.  Als de nood hoog is durven mijn spieren zich al eens soepel tonen.  Al zal ik evenmin bestrijden  dat mijn hartslag steeg, het bloed in mijn slapen begon te bonzen en het zweet in mijn handpalmen brak uit.  Slecht een ding telde echter, ik was ribbedebie…verder zuidwaarts.    De beige bultrugkoeien in de wei keken vrolijk op van hun graaswerk en loeiden ” Poera vida”.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om iedereen een geweldig Nieuwjaar  te wensen. Zo eentje om in te kaderen.

Ciao-ciao

F