Misdadig vroeg diende ik uit de veren voor een vergadering die reeds om 8 uur zou starten. Je moet wel weten dat deze doorging op 2 uren rijden. Het mini-busje hobbelde en schommelde tergend traag over de onverharde lamentabele weg waarbij het genjengel cassettebandje dreigde te ontsporen en ook de volumesterkte droeg niet bij aan de muziekkwaliteit. De overige passagiers van de bus leken er vrede mee te nemen. Wuivende eucalyptusbosjes raakten bijna de wolken die laag boven de bergen hingen en reuzecactussen en enkele andere fraaie planten sierde de hellingen naast de allesoverheersende dorheid. Mijn bestemming, Huaricana, waar het terrein gelegen is van ons nieuw landbouwproject Sumakamaña en waar het land lijkt te stomen onder de zon die opkomt als een abrikoos en ondergaat als een vette perzik. Een noodlijdende regio zonder kraantjes water noch medische zorg, zonder wegen of sociale voorzieningen en met een gemeenschap van merendeels kleine, arme boeren die voor een aalmoes zware handenarbeid verrichten. De nederige stulpjes uit gedroogde aarde (adobe) gingen op in het landschap, behalve een bizar groter misbaksel, geschilderd in fel lichtblauw en wit dat bleekjes opdoemde uit de gouden, aura van de opkomende zon. Dit is het spuuglelijk gemeenschapshuis dat fungeert voor de dorpsvergaderingen in deze zo goed als vergeten streek. Een vergadermodel dat gebaseerd is op de oude inheemse indianencultuur waarbij de inwoners beslissen over het algemeen belang en het dagelijks reilen en zeilen.
Vandaag zouden wij ons voorstellen tijdens de maandelijkse dorpsbijeenkomst. Ik wist van toeten noch blazen over de plaatselijke gebruiken. Toen ik om nadere informatie vroeg aan een dorpsinwoner, die door het leven gaat met een dikke prop isolatietape om de poot van zijn bril, bleek die man weinig van zegs, enkel iets in de trant dat ik me maar tot het dorpshoofd moest wenden. Omdat ik toch al een tijdje onder de Bolivianen woon ken ik enkele van hun gevoeligheden en zei aldus: "Dat is geen probleem, mijnheer. Ik zal het vragen aan het dorpshoofd maar ik dacht dat jij dat was." Nog geen seconde later kwam zijn tong los en had ik tekst en uitleg betreffende mijn vraag. Uiteraard van dezelfde persoon die ik op subtiele manier tot chef gebombardeerd had.
Ik was eerlijk gezegd niet gerust in de vergadering, zeker omdat het mij ooit ter ore kwam dat buitenstaanders niet al te geliefd zijn. Echter, mijn twijfel was ongegrond. Een hartelijk applaus weergalmde - tot mijn eigen grote verbazing - na het laatste woord van onze voorstelling. Maar laten we wel wezen, het feit dat we flessen frisdrank meehadden zal ook wel een handje geholpen hebben. De secretaris, met zijn pokdalige wangen, deelde ons het merkwaardige verzoek mede, op een manier alsof hij het nieuws voorlas zacht en monotoom, dat we tegen volgende vergadering zes plastic stoelen moeten meebrengen als schenking aan de gemeenschap. En daarmee was de kous af.
Voorts verstond ik hoegenaamd nougatbollen van de bijeenkomst, dat komt natuurlijk omdat het leeuwendeel in het plat half ingeslikt Aymara´s was, de taal die zelfs de Spaanse veroveraars niet hebben kunnen uitroeien. Hierdoor was het gebeuren voor mij net zo spannend als teennagels zien groeien. Ik onderdrukte de ene geeuw na de andere maar jammer genoeg viel het gênante geluid dat mijn maag zo nu en dan voortbracht niet te onderdrukken.
Huaricana is zo´n levendig dorp dat grossiert in rondrennende, lachende joie-de-vivre kinderen met hun strapatsen in de beekjes tussen de dobberende en deinde welvaartsresten als blikken, plastic flessen en flarden van een dagblad. Een dorp met varkens die er slijmerige knorgeluiden maken en wroeten in de ranzige modder naar Joost mag het weten. Geleidelijk krijg ik een klare kijk op de leefgewoontes, omgangsvormen, problemen en beperkingen van de pretentieloze plattelandsbevolking. Naast de fijne contacten, de onderlinge solidariteit en het charmante dorpsplein is er ook het minder rooskleurig plaatje. Waar overleven de boodschap is in de harde realiteit van handelssystemen die hen uitbuiten, afhankelijkheid, alcoholisme, gebrek aan degelijk onderwijs en algemene vorming. Vooral de positie van de vrouw is beklagenswaardig. Een talrijke kroost mag dan zogenaamd een zegen zijn, in combinatie met een totaal gebrek aan middelen is het vooral een grote zorg.
Toen de vergadering ten einde liep had ik nog net de tijd om in allerijl de laatste bus te nemen. Weliswaar een legendarische rit daar ik na halsbrekende toeren op het dak moest en plaatsnam tussen enkele zakken ajuinen en drie kakelende kippen die uit schrik onafgebroken poepten. Met als gevolg, een weinig subtiele massage, die mijn billen zich ongetwijfeld nog lang zullen herinneren. Temeer, ik telkens een seconde of twee de lucht in zweefde als we over een bruuske knobbel reden. Ik kan u verzekeren dat dat er talloze waren.
Maar gelukkig,liefste lezers, was het oogstrelende decor alweer indrukwekkend, bedoeld om te imponeren leek het wel en werd ik begroet door een regenboog die bleek glansde als een watermerk. Terwijl ik naar de langgerekte wolken staarde die opzwollen tot fantasiedieren en elkaar verscheurden dacht ik aan dit volk dat dit landschap verdient en niet de afgedreven vruchten ervan.
Huaricana, of het leven zoals het is op het platteland.
liefs,
Federico
Hoi
BeantwoordenVerwijderen