Zo zwerven...dat is leven

Ik had geen flauwste vermoeden wat me te wachten stond.  Al krakend en rammelend, piepend en schurend zette ik een shortcut in om zo een deeltje van de kaart af te snijden.  Dit gebeurde aan de hand van een tekening van een local, een connaisseur van de omgeving.  Je zou het erom vragen kunnen noemen. Een avontuur dat op een ontiegelijk vroeg tijdstip aanvang nam.  Eéntje waarvan ik niet eens wist dat het bestond (dagelijks ben ik om 5 u30 de baan op).  Het was geen eenvoudige opgave daar voor ik het goed en wel besefte de verlaten en woeste piste nog slechts een bar slechte vertakking was, een slingerend paadje door de broes, niet meer dan een lamentabel bandbreed spoor en alweer door groen overwoekerd.   Wat  een prachtige parasol vormde tegen de alomtegenwoordige staalharde zon, een helleketel.   De truc was om op de richel tussen de geulen te rijden.  Ik had al mijn stuurmanskunst nodig om overeind te blijven en moest vooral blijven trappen.  Door de joekels van kwellende stenen in verschillende maten en soorten beefden mijn kuiten als gelatine.  De tocht was evenwel van een wrede schoonheid die je adem beneemt, aan alle menselijke zorgen ontheven.  Aan weerszijde van het paadje strekte bos zich uit, het geurende oerwoud, een chaos van groene golvende broccoli zo ver je kon zien.  Enkel een keten van majestueuze vulkanen torende erboven uit.   Takken striemde zo af en toe tegen fiets en benen.  Een kolibrie vloog in de zwoele lucht van bloem tot bloem.  Hagedissen en slangetjes ritselden weg voor mijn banden en een roerloze leguaan zat gebeeldhouwd op een stuk steen.  Een ontdekkingsreis met de zintuigen als gids.  Het is me al eerder opgevallen, hoe slechter de weg, des te paradijslijker de natuur is.   Voor wie uit een dichtgemetseld en lawaaiig landje komt blijven deze momenten van desolate schoonheid omsponnen door vredig vliedende aardse tijd altijd indrukwekkend.  Ik zou zo willen versmelten met het gevoel. 
Ik stopte voor een pauze, om mijn protesterende rug te strekken.  Plots, uit het niets, nodigt  een glimlachende kwieke grootmoeder met grijs gemêleerde haar me uit om naar haar nederig onderkomen te komen - het zag eruit of het elk moment kon instorten - biedt mij, de verraste gast zwierig iets te drinken en wat cocobrood aan, dit tot groot jolijt van een menigte nieuwsgierige kinderen.  De jongste, een pias van pakweg 4 jaar, bekeek me zwijgend van top tot teen , alsof ik één of ander niet te classificeren wezen ben.  Onder het dun en verbleekt wasgoed dat aan een lijn hing gonsden de kippen van de bedrijvigheid.  Dat wil zeggen, elke kip was -zoals dat gaat met kippen - vol overgave aan het kakelen.  De grootvader liet de drukte aan zich voorbijgaan en zat gemoedelijk zonder opzien hoeden te vlechten van gedroogde stengels onder de lommer van een grote kromgegroeide boom.  Uit dankbaarheid voor de gastvrijheid smeerde ik enkele aftandse fietsen en repareerde en een fietsband met mijn gerief.  Een vriendelijk woord, een gastvrij gebaar, een gevulde maag dan voelt de nomade zich de koning te rijk.  In dit gat van Pluto waarvoor de term godvergeten speciaal te zijn voor bedacht voelde ik me koning van het leven.  En dan terug en route verder zuidwaarts. Zwoegend en aan het einde van mijn Latijn bereikte ik het punt waar het veld terug een paadje werd en het paadje terug een pad en het pad terug een strook verweerd macadam.   Een oprukkende stofstorm veranderde een ogenblik later in een afgeladen volle pick-up die me vastberaden  voorbij raasde en me bekogelde met opspringende kiezelsteentjes, waarna hij me reddeloos in een uppercut van stof achterliet.  Wat dezelfde uitwerking had als een zeer oude matras op iemand met hardnekkige huisstofmijtallergie. 

Met regelmaat van de klok ben ik hier getuige van het gehobbel van voortgetrokken ouderwetse karren door paarden of runderen.  Deze actualiteit anno 2011 en geen romantiek uit vergeelde foto's is het gevolg van een benzineprijs die in Nicaragua (zoniet het armste land van Centraal Amerika) even duur is als in België.  Ook fietsen, paardrijden, taxiefietsen en liften zijn daarom erg populair.  Enkel een weinig rijken kunnen zich een jeep of pick-up permitteren.  Eveneens passeer ik langs de weg in de berm boeren die eruit zien als cowboys en met hun machetes sprokkelhout verzamelen voor de dagelijkse kookvuren.  Geelgroene rijstvelden, manshoog suikerriet, bananen- en mangoplantages glijden voorbij.   Kinderen schreeuwen gringo naar me en wuiven om ter hardst, vaders steken aarzelend een hand op en moeders glimlachen minzaam.

De tijd is me te kort om het nog te hebben over de meren en de schitterende goed geconserveerde koloniale steden blinkend in het heden.  Eén tip; bezoek ze zelf, je zult aangenaam verrast worden.   Want het moge duidelijk zijn Nicaragua is zoveel meer dan politieke weemoed.  Een geschiedenis van een oorlogsverleden, dictaturen, revoluties en contrarevoluties.  Een mankende oudgediende van de Sandinisten met gigantische dwarsrimpels op zijn voorhoofd vertelde me al puffend het relaas van hun strijd om vrijheid in een notendop.  Een vuile oorlog-welke niet? -waarbij het volk als speelbal diende tijdens de koude oorlog tussen het voormalige USSR en die andere grootmacht onder Reagan, de VS.  Dat is natuurlijk een arbitraire vereenvoudiging , maar grosso modo klopt het wel.  De aandoenlijke weke auberginekleurige wallen onder zijn gitzwarte ogen waren zo groot en zwaar als ik nog bij geen mens ooit heb gezien.  Zo gaat dat met helden....na verloop van tijd krijgen ze nog slechts evenveel aandacht als linkshandig achteruit sjoelbakken en een drankbonnetje als vergoedende habbekrats van de in vrijheid zijnde nieuwe generatie.

 ciao-ciao
de gelukkige fietser 

ps lees zeker volgende episode over mijn aanraking met de arm der wet