Ik keer niet enkel terug naar België -waarbij ik reikhalzend uitkijk om jullie terug te zien -maar neem met enige treurnis ook afscheid van Bolivia, de projecten en de vele amigo´s hier. Of het een adios al dan niet een au revoir is zal de toekomst uitwijzen. Maar missen zal ik het in ieder geval. Maar eerst was het hier nog feest en dit tot groot jolijt van iedereen. Stuk voor stuk kwamen ze, mijn Boliviaanse vrienden, van de eerste tot de laatste en dit nog binnen de grenzen van wat je in Bolivia op tijd noemt, zijnde anderhalf uur na afgesproken tijdstip. Een grandioos feest werd het. In één ruk door fuivend alsof het onze laatste avond op aarde was tot we omstreeks zes uur de eerste claxons hoorden, La Paz versie van een ochtend concert van vogels.
Ik beleefde wederom een geweldige en grensverleggende intense tijd en kijk dan ook met tevredenheid terug naar de afgelopen maanden. Dat ik tijdens mijn verschillende periodes in Bolivia allerlei mensen heb leren kennen en er warme vriendschapsbanden heb aan overgehouden is één van mijn grote vreugdes naast de realisaties van de projecten. Ik heb ook tal van hulp en steun gekregen uit België waarbij mijn hart overloopt van dankbaarheid. Normaal gesproken zou ik hier dan ook, net als bij de uitkeringsplechtigheid van de Oscars, die talrijke mensen afzonderlijk moeten bedanken, maar als ik ze één voor één bij naam ga noemen, ben ik wel een poosje bezig, en omdat ik vermoed dat de meeste lezers daar geen boodschap aan hebben en ik alsook, eerlijk gezegd, schrik heb om iemand over het hoofd te zien , houd ik het kort.
¨Gracias, bedankt en merci liefste mensen¨
Tot gauw,
liefs
Federico
Geen opmerkingen:
Een reactie posten