Het kastje, de doos en de muur.

Een brede grijns tot achter mijn oren verscheen op mijn joepiedejoepie-gezicht tijdens het afhaspelen van de eerste kilometers.  Ontzettend blij dat mijn fiets heelhuids - op een paar nieuwe schrammen na - de hachelijke onderneming van hot naar her met trein-vliegtuig-bus overleefde. Zoals steeds heeft zo'n huzarenstukje heel wat voeten in de aarde. Dit was deze keer niet anders.
Sleurend met de fietsdoos en laverend tussen een haastende mensenzee -je moet weten dat zo'n doos enkel horizontaal op de kar past en dan nog als een tang op een varken - werd ik in de luchthaven Charles De Gaulle vakkundig maar onverbiddelijk gestuurd van het kastje (incheckbalie met mega lange aanschuifrij) naar de muur (hun bureel aan de andere zijde van het gebouw -of wat had je gedacht - en met aanschuifrij om er extra te betalen voor de fiets) en dan terug van het kastje (incheckbalie met lange aanschuifrij) naar een andere verre muur (incheckpoort voor buiten formaat bagage, korte aanschuifrij) en dan terug naar het kastje (incheckbalie zonder aanschuifrij want bijna iedereen zat al in het vliegtuig, om dan de normale procedure te starten).
Ach,het doet er eigenlijk niet meer toe want de bekroning is inmiddels heerlijk; mijn fiets en ik, een kleine wereld op de grote weg. Zalig!
Ondanks mijn blijdschap over mijn eerste vastberaden pedaalslagen had Cancun en de Riviera met de Maya playa's niet onmiddellijk veel om het lijf. Tenzij je in een euforische toestand raakt van een Boomsesteenweg  vol aaneengeschakelde hotels als afschuwwekkende gedrochten van nep tempels met pretentieuze hoge torens en overbodige trappen.  Wat voor mij een zielloze treurnis is blijkt gelukkig een streling voor het oog voor miljoenen andere toeristen.  De alomtegenwoordige schreeuwerige reclame borden maakten me ook attent dat Cancun de place to be is voor een chirurgische trip.  Een business zo blijkt van liposuc het, plooi het, stop het, van gezichtslifts, weekendlifts, jaarlijks onderhoudsbeurten, het heel scala aan bil, borst en  buik verbouwingen en lipopvullingen.  Kijk , van mij mogen  al die mensen met een tijdelijke vlaag van zinsverbijstering gerust zichzelf te pletter remaken en daar zelfs een hele gerechtvaardigde uitleg voor verzinnen, zo eentje die alleen zij zelf geloven. Mij niet gelaten.  Ik gun ze zelfs hun gelijkgestemde zielen in Cancun zodat ze over hun ziekte kunnen praten.
Het hoeft amper een betoog dat het na de kunstmatige, gemanicuurde en gelikte schoonheid -hoe subjectief dit ook moge zijn - van de Costa del horror, het een verademing was om in het Mexicaanse landschap te duiken en weg uit de Westerse beschaving of wat daar tegenwoordig voor moet doorgaan.  Het fietsen bracht me weer tot rust en in verzoening met de wereld.  Ik zag er zelfs de humor van in.  Maar over al het moois dat volgde, liefste lezers, zal ik het een volgende keer hebben.  Al kan ik jullie het volgende al wel verklappen; het eten smaakt hier voortreffelijk, een feit dat ik enorm kan appreciëren.  Klaarblijkelijk de gezellige Mexicaanse dikkerdjes ook.

Liefs van Federico met een reuze glimlach