Geen berg te hoog!

"Dat is dan 43 dollar". Ik was verbijsterd. "Ik hoef de kamer niet te kopen " legde ik nog uit. "Ik wil slechts een bed voor één nacht." Het was reeds laat en de enige overnachtingsplek in de weide omgeving.  Het werd dan maar bivakkeren in mijn tijd ondanks de koude, Siberische kou.   Ja, liefste lezers, zo is dat ´s nachts in het hooggebergte.  Een nacht vol miljoenen sterren aan een strakke hemel van beloken purper.  Ik sliep er een onrustige slaap dis je krijgt als je lichaam stil is en uitrust behalve je lijf dat de hele tijd trilend zegt " Waar is het warme donsdeken, verdomme" "Hé Fré, luister naar me, waar is VERDOMME het warme deken."  Wie Colombia en Ecuador wil doorfietsen botst op die ; enorme, immense, ontzaglijke, forse, gigantische, titanische, onmetelijke, reusachtige, forse, majestueuze bergen.  Harde noten om te kraken maar van een bovennatuurlijke schoonheid evenwel waar Andesarenden  - en valken nog van bestaanszekerheid genieten.
Ik klom er en klom er, almaar hoger, haarspeldbocht na haarspeldbocht over bergroutes die zich in eindeloos bochtenwerk aan elkaar rijgen. De woeste hellingen leken soms op voorhistorische dieren, okerkleurig en gepolijst of ruw verweerd door regen en wind.  Plechtstatige sparren, gelijkmatig van bouw, stonden aanvankelijk tegen de rijzende bergwanden op.  Nadien slechts een paar cipressen en eucalyptus bomen.  En tenslotte enkel nog ruige rotsen.  Opzij hingen langgerekte mistbanken onbeweeglijk voor de steile hellingen en mistflarden golfden over de weg.  Terwijl verderop een witte wolkenmassa op de bergen lag.  Onder mij kronkelde de lus van de weg waarlangs ik gekomen was naast de indrukwekkende kliffen en een woest kolkende beek.  Deze laatste , als nog niet veel meer dan een rotsbedding vol keien waarover ijskoud water gorgelde en meanderde als door de lasso van een Gaucho die naast zijn prooi grijpt.  Ik bad dat er geen tegenligger de helling af zou komen op deze doorgaans smalle wegen.  Maar daar hoefde ik me weinig zorgen over te maken, want vanzelfsprekend was geen mens in heel Amerika zo debiel genoeg om deze rammelende smalle weg te nemen.
Klimmen is rustig klauteren op klein verzet, hijgend peddelen op souplesse met veel wilskracht, worstelend afzien tegen de kwelduivels van berggeesten.  Klimmen is een verslavende marteling als een kruisweg zonder eind.  Klimmen is vooral levenslustig genieten van elke gewonnen meter.  De toppen van de cols boden me spectaculaire panoramische uitzichten alsof je over het dak van de aarde heenkwam.  Het was zo veelomvattend dat gedachten te kort schoten en moesten passen.  Een visueel orgasme,waarbij ik algauw in een romantische coma verzonk waaruit geen ontwaken meer mogelijk leek.  Het gevoel van het grote niets dook op en de stilte om me heen voelde als een zacht donzen deken. Na zo'n hardnekkige lange klim volgt een zalig deugddoende en duizelingwekkende afdaling over onheilspellende kurkentrekkerbochten. Ja, dat is het voordeel van bergen.  Dergelijke taferelen van klimmen en dalen, op en af, omhoog en omlaag herhaalde zich meermaals per dag.
Een euforisch wonderlijk gevoel in mijn buik kriebelde wanneer ik goed gemutst de evenaar over fietste.  Bovendien bereikte ik een niet veel later -trots als een pedaalridder - mijn fietseinddoel Quito (hoofdstad van Ecuador) na 6124 fantastische kilometers waarover ik merendeels enkel lyrisch kan zijn.  Ik prijs me dan ook heel gelukkig.  Het is alsnog niet afgelopen want na het trappen volgen nu 3 maanden van werken te La Paz, Bolivia om de ontwikkelingsprojecten aldaar verder te sturen.
Hoe hoog de bergen der armoede en ellende ook moge zijn weet ik dat we samen deze tevens kunnen overwinnen; trap voor trap, stap voor stap en soms ook op en af.     Weet maar zeker dat we er weer vol voor gaan...geen berg te hoog!

liefs
f