De val

En dan lig er opeens.  Pardoes de grond op.  O holy shit! In de modder nog wel tengevolge wegenwerken die de zwaar gelittekende baan glad maken.  Uitgeleden doordat een driest inhalende motobestuurder me de pas afsneed. 

Auw!   Ik schreeuw een kreet zoals Tarzan die een liaan mist.   Eerst doet het duizelende hoofd zeer en ben ik een ietwat in de war, weliswaar beseffend wat dit betekende, maar nog niet in staat om het te verwerken.  Deze pijnflits is echter van korte duur.  Na een poosje check ik voorzichtigheidshalve eerst mijn hoofd op de tast.  Dat blijkt nog goed te zitten op het lijf.   Ook is het wegdek niet bezaaid met tandenbrokken.  Ik slaak een zucht van opluchting.  

Vervolgens de schade elders aan het lijf peilen.  Nog steeds liggend analyseren de hersencellen of mijn ledematen nog naar behoren functioneren.  Dat valt al bij al mee.  Althans niets gebroken en een breuk voelt waarschijnlijk erger aan.  Daar heeft dit lichaam geen ervaring mee.   De heup is pijnlijk en koud aan het worden.  Logisch, liggend in de modder.   Is opstaan al een overweegbare optie?

Van de benen ligt het rechter ook in de modder onder het gewicht van een geladen fiets, het linker is daarentegen over de stang gekruld.   De schoen met daarin vermoedelijk mijn voet zit nog in het klikpedaal.  Klikkerdeklik, het komt met gemak los.  Opstaan moet ondertussen kunnen.

De rechterhand graait naar steun om het oprichten te vergemakkelijken.   Auw!, dat doet meer bepaald pijn aan de pols.  Dan maar de linker om hulp vragen.  Die is daarentegen onmiddellijk bereidt.  Een volgende pijnscheut komt van de heup die beroerd aanvoelt. Na veel vijven en zessen sta ik overeind naast de fiets.   Het besmeurde vehikel ligt te wachten op de keurdende blik van de schade-expert.  Welnu, de rapportage valt reuze mee.   Enkele nieuwe krassen die in de lak een spoor getrokken hebben.  Ach, daar kan ik ondertussen al wel mee leven.  Het versnellingsapparaat is van de schrik in een vreemde combinatie gesprongen.  Klikklik en dat probleem is ook van de baan.  Als ik de kledij in oogschouw neem merk ik een scheur in de broek en ligt alles onder een vieze smurrie.  Een regelrechte janboel.  Dat is een klusje voor de avond.

De adrealinestorm in het bloed zorgt ervoor dat ik het eerstvolgend dorp bereiken kan.  Tijd voor de gedetailleerde nacontrole onder de douche -dit wil zeggen, koud water sijpelde uit een buisje in de muur op mijn lichaam-.  Een veelzeggend purperrood, blauw en geel kleuren de heup al.  Ook de bil kondigt verkleuring aan.  De pols, die zwelt lichtjes.   Schrammen worden ontsmet en bebloede wonden worden kunstig beplakt met pleisters.  Het gesleur van het gewicht van het ehbo-doosje tijdens mijn tocht heeft dan toch zijn nut gehad. 

Het verdere gevolg daags nadien was een oervervelende stramheid en een parade van bekkentrekkerij en verkrampte poses.  Gelukkig zorgde de wenteling van het rad van Fortuna voor een voornamelijk dalende rit.  Over het stijgende gedeelte -het hooggebergte, de Andesketen - shrijf ik een volgende keer meer.

liefs,

van een in leven en welzijn gelukkige fietser