La Paz andermaal.

Wat als de klik er niet meer is, wat als er pijnlijke stiltes vallen of, erger nog, wat als de nieuwsgierigheid naar elkaars leven en denken is vervlogen?  Dan volgt er die eerste blik, en - gelukkig meteen ook - de eerste lach.  Oef, gaat er door mijn hoofd. Afstand in tijd en ruimte hoeft de facto geen afstand tussen amigo's te betekenen. Toch niet bij ons alleszins.  Met ons bedoel ik Juan Luis, vriend,  medebeheerder en uitvoerder van de projecten en mijzelf.  Het is prettig meteen weer te weten waarom je elkaar zo graag mocht en wat de een  vergeten is -vooral ik dus - vult de andere moeiteloos aan.  Na de eerste ping-pong dialogen volgen prompt de clichés; " Het voelt alsof het gisteren was" -en zo is het ook- en vervolgens de persoonlijke ontboezemingen.  Maar al snel wisselen we veelbelovende nieuwe plannen en ideeën uit betreffende de projecten.  Hierover later meer.  Ik voelde meteen weer die tomeloze hartverwarmende gedrevenheid en hetzelfde vuur dat we delen voor dat innie minnie pinnie doel.  Die combinatie van durven dromen, er hard voor gaan, passie en het vertrouwen dat het kan.  Natuurlijk zijn er bijwijlen twijfels, is er steeds die aanwezige kritische blik en moet er bijgestuurd worden al dan niet drastisch.   Het is dezelfde audacity -stoutmoedige onverschrokkenheid - die ik had bij aanvang van mijn fietstocht.  Weten en aanvaarden dat shit happens, dat je niet alles in de hand hebt maar dat je altijd verder moet kijken dan de onmogelijkheid van het moment.   Ja, ik mag dan al opzoek gaan daar waar de grens ligt toch ben ik tevens verantwoordelijk, pragmatisch en voorzichtig, zoveel conservatisme zit er nog in mij.  Ook al leef je tijdens zo´n tocht dichter bij je instincten, je intuïtie, het weerhield me niet voor de nodige stupiditeiten.   En laat ons wel wezen soms kruip je door het oog van de naald.  Als je al je comfortzones achterlaat, zet je stappen in het onbekende -en een mens komt wat tegen - maar net dat onverwachte kriebelt mij; die nieuwsgierigheid, de honger om te ontdekken, te begrijpen, de fysieke uitdaging.  De dag  dat ik niet meer de levensvreugde en het verlangen heb om de wildste dromen te proberen uit te voeren zal ik absoluut iets anders moeten gaan doen. Maar ik dwaal eens temeer danig af.  Wat ik enkel zeggen wil is dat het geweldig fijne momenten zijn om iedereen terug te zien in mijn tweede vaderland Bolivia.   Al mis ik jullie allen ook een beetje.

Genoeg gezwets, tijd voor actie!

Liefs,
Fré

...en van de foto´s van de fietstocht wordt werk gemaakt...dat is voor de volgende keer.