De zorgen van de fietser

Tenzij je wielrenner bent denk je waarschijnlijk om iets grappigs bij " de man met de hamer".  Welnu, het is geen nieuw komisch figuurtje uit een tekenfilm alswel een hongerklop waardoor je amper nog vooruit raakt.  Dat het überhaupt mij overkwam -ik sois-dissant de man met talloze ervaring- . Zo'n onwaarschijnlijke randdebiel kan ik toch niet wezen dat ik te weinig had gegeten of gedronken onderweg. En toch, ik had duidelijk prijs.  Uitgerekend nog wel op een klim als een niemendalletje.  Je kunt liften fluisterde een boosaardig stemmetje diep vanbinnen. "Toe, toe" klaagden de zenuwcellen in mijn benen.  "Stoppen!" zeiden mijn hersenen en mijn spieren zanikten om een dosis suikers.  Met horten en stoten probeerde ik behoedzaam verder te trappen, dit tegen beter weten in en in een ultieme poging om het tij alsnog te keren.  Mijn gezicht werd roder en roder bij iedere pedaalslag.  Doch, de muiterende maag luisterde niet naar mijn wil en noopte me tot een pauze om te herstellen.  Ik kreeg zowaar een kalebas van een onbekende passant aangereikt waarin zich een goedje bevond op basis van maïs.  Terug in het zadel zette ik, min of meer als vanouds, verder koers richting zuiden, een hete en steeds hoger klimmende zon tegemoet.
De bekommernissen van een fietser zijn talrijker dan je denken zou. Eten, veel drinken, een dorp zonder winkel, een haperende rits van een fietszak, het trachten proper en fris krijgen van kleren die de zilte stugheid van stof bezitten die doortrokken is geweest van zweet opgedroogd in de zon en opnieuw doortrokken is geraakt, genoeg geld in de juiste munteenheid bezitten, ...   Het weer is een andere zorg; zon betekent petje op, insmeren en drinken, tegenwind is afzien en hard trappen: Betreffende regen daarentegen kan ik voorlopig kort zijn daar ik er onderweg nog maar drie uren last van had.  Weliswaar een bui waarbij de hemel een wc leek die voortdurend werd doorgetrokken.  Bezorgdheid  is er tevens voor de diverse kleine mankementen die de fiets vertonen tengevolge de lamentabele toestand der wegen.  Auto's zijn er onbetrouwbare artikelen, de weg zo mogelijk nog onbetrouwbaarder en schijnt er plezier in te scheppen je in kuilen te werpen of uit balans te brengen.  Een nieuw mateloos enerverend geratel aan het versnellingssapparaat, een kapotte spaak, een zoveelste lekke band, een knellende rem waardoor ik als amateuristische prutser al eens aan mijn stalen ros moet sleutelen -lees, foefelen en chipoteren -.   Ook is het steeds uit de doppen kijken voor andere weggebruikers waarbij de kamikaze bussen de trieste troon spannen van meest gevaarlijke.  Al mag er nog een grote sticker van Jezus op hun achterraam  kleven.  Soms ook ééntje van El Ché of van een naakte vrouw die sensueel haar haren naar achteren kampt.  Dit laatste kan ook een gevaar vormen voor een verstrooide mannelijke fietser.  Bij de zwaar gehavende vrachtwagens is het vooral zaak om je mond te sluiten als de vuurspuwende uitlaten met indrukwekkende  uitbrakende donkere rookpluimen voorbij daveren.
Of wat gedacht van de bordjes in cafés waarop je leest "Gelieve uw wapens af te geven".   Hierbij hoeft geen verdere uitleg. Trust the locals , nietwaar.  De toegangsdeuren van de veelal gore kamertjes waar ik overnacht worden zelden afgesloten of ik ontvang een hangslotje dat geen Brusselaar rond zijn krotfiets zou durven doen.      De koten die ik dus meestal uitkies om te slapen hebben twee zaken gemeen; ze zijn smerig en economisch goedkoop.  Om welke reden dan ook hebben de muren een mosgroene tint, een kleur die je veelal in ziekenhuizen tegenkomt.  In het vertrek bevinden zich gewoontegetrouw een bed, een houten doorleefde stoel, een rotsschilderij van remsporen en een haperende luide ventilator.  Liever dit laatste dan het andere geluid van de buren die van bil gaan.  En verder is er hoegenaamd niets..o ja, de geur natuurlijk, een verbijsterende zurige wrange stank.  Soms is de kamer zo klein dat ik de gang op moet om me te kunnen keren.  In de categorie hinderlijke loslopende dieren staan de grommende tandenknarsende monsters, de keffers, happers en hijgers nog steeds met een topnotering op de eerste plaats, kort gevolgd door de deerniswekkende insecten.  Vervolledigen de top vijf; de mierenkolonies, de kakkerlakken en de vogel die het zo nodig vond om mijn fiets te beschijten.  
Fysiek sta ik messcherp en verkeer ik in een uitstekende conditie.  Soms is het trappen noeste arbeid en andere keren is het spielerei en trap ik volkomen in de boter. Of zoals de coureurs het zo simpel kunnen verwoorden " Vandaag had ik goede/slechte benen"  Kleine kwaaltjes zijn er onder de vorm van irritante zweertjes op onaangename plekken of tsunami's en moessonstormen die af en toe opsteken in mijn darmen.  Om de knieperikkelen niet te laten verergeren zijn rek-en strekoefeningen bij het op- en afstijgen al een routineklus geworden.   Het uitzoeken van de geschikste route is ook een dagelijkse zoektocht waarbij ik gebruik maak van de inwoners die elkaar verdringen om allemaal en duit in het zakje te doen wat betreft de beste alternatieve weg.  Dit evenwel zonder enige garantie kan ik vanuit ondervinding meedelen! Betreffende afstanden hebben ze nul komma nul besef. Men drukken zich als volgt uit "Hoe ver is het? 1 uur met de bus".
Dan is er tenslotte nog mijn favoriete zorg, de grensovergangen -en lieve help, dat zijn er nogal wat-.  Laat ik daarover zwijgen.  Of kort dit.  Wat op een schaal van 1 tot 10 waarbij één voor "een beetje ambetant" staat en tien voor "pisnijdig" zou ik de douaniers -een eufemisme voor slippendragers met een aanmatigende houding in kwestie - zonder meer een honderd geven.  Wie van ons, liefste lezers, heeft af en toe op het kritieke moment niet de neiging of goesting om de man dienstregelaars met garnalenbreinen dan zou ik steevast kiezen voor het zoutzuur, omdat dat het minst pijnlijke is.  Maar ik ging erover zwijgen, nietwaar.

De opmerkzame vorser der menselijke natuur zal al opgevallen zijn dat deze dagelijkse tamelijke luttele en praktische zorgen slechts een verwaarloosbare fractie uitmaken van het geheel.  Het zalig geluksgevoel om ongebonden, dag na dag, te fietsen door indrukwekkende en fascinerende decors die mijn ogen bekoren.  Het is een eindeloze aaneenschakeling van fijne ervaringen en indrukwekkende belevenissen die ik voor geen geld van de wereld zou willen missen.

De zorgeloze fietser groet u.