Het gezicht achter de statistiek

In een achterbuurtsteeg zat hij huilend en onverstaanbaar gelal mopperend op de dorpel van rotesserie "El pollo asado" (het gebraden kieken) terwijl windvlagen met elkaar ten strijde trokken en de nachtelijke koude zich inzette.   Mensen passeerden hem, gunden hem geen blik, geen glimlach.  Ik wou mijn mond opendoen om iets te zeggen, maar omdat er geen antwoorden zijn, vrees ik, zweeg ik en luisterde.
Hij William maakt volgens de meest recente informatie van Unicef deel uit van de 44,4% kinderen en jongeren in Bolivia die lijden onder extreme armoede ( 47%van de inwoners zijn jonger dan 18, zodoende spreekt men hier over 2miljoen kinderen/jongeren)
Daar zat hij , William, de 11jarige in haveloze kleren met een onappetijtelijk eczeem dat de linkerkant van zijn gezicht aanvrat.  Naast hem, zijn schoenpoetserkistje waarmee hij voor een habbekrats een centje verdient als middel om het gezinsbudget te verhogen en de monden te helpen voeden van zijn broertjes en zusjes. 
Nog volgens dat Unicef-rapport werken er meer dan 800.000 kinderen tussen de 5 en 14 jaar op straat. Hallucinant, als je het mij vraagt.
William vertelde me met een verstikte angstige stem, beetje bij beetje -zonder dat ik er naar vroeg - flarden van zijn trieste geschiedenis.  Ik ga niet in detail treden maar het zijn de allomgekende niet meteen opbeurende verhalen van klappen krijgen als ze het nodige geld niet thuisbrengen met gevolg dat ze meer en meer de nacht op straat doorbrengen met de sterrenhemel als dak tot ze op een dag thuis weglopen.   Verhalen van allerlei vernederingen, discriminatie, verbittering en verdriet.  Verhalen van koude, honger, pijn en moedeloosheid.   Nu zullen kritische betweters van mening zijn dat deze verhalen dienen om geld van me te onthutsellen om er nadien snuiflijm mee te kopen als compagnon de route ...indien zo, wat is er miserabeler op die leeftijd.
Het Unicef-rapport laat nog weten dat er alleen al 8000 straatkinderen zijn en nog eens 38000 in opvanghuizen voor minderjarigen leven.  En nog een betreurenswaardige statistiek; op Haiti na is de kindersterfte onder de 5 jaar de hoogste van Amerika.  Vooral de westelijke departementen zolas La Paz, Potosi, Oururo scoren hoog.  In sommige dorpen kent de inheemse bevolking op die hoogvlakte een sterftecijfer van 128/1000.   Ondervoeding en éénzijdige voeding zorgt dat hun afweersysteem laag is en maakt ze vatbaar voor infectieziektes , diarree en griep.  Volledigheidshalve wil ik er nog aan toevoegen dat er naast de straatkinderen nog vele zwervers, zwerfouders en zwerfbejaarden zijn(wat al even erg is), allemaal koortsachtig graaiend in het afval opzoek naar iets om te eten, te verkopen of om aan te trekken.
Er zijn vele momenten waarop je je afvraagt waar je in hemelsnaam mee bezig bent. Dat zullen de jaren zijn, vrees ik.   Zo vraag ik me ook vaak af - en ik word er steeds moedelozer van - hoe lang we nog moeten wachten voordat de wereld werkelijk ingrijpt.  Je kunt je nauwelijks voorstellen hoeveel rapporten met technisch gezwets aantonen wat er moet gebeuren.  Dat zijn er talloze.  De manier waarop het ene document na het andere van een drukpers rolt, voornamelijk van multilaterale drukpersen, die allemaal tot in het oneindige dezelfde feiten aanhalen, dezelfde cijfers presenteren en dezelfde aanbevelingen doen, is bijna bespottelijk - nee, niet bijna; het is bespottelijk.  Je zou zelfs kunnen beweren dat het uitgeven van de lawine aan rapporten een machiavellaanse uitsteltechniek is.   Wil je dat er iets gebeurt? Wacht even - er is nog iets dat we moeten onderzoeken.   We hebben het niet geweten! Bullshit -excusez le mot - we weten het.
Ondertussen wervelde het straatafval in een dans met losse krantenpagina´s als herfstbladeren door de straat.   En William die lachte een droeve glimlach, was dankbaar voor de kip met gebakken banaan en blijft hopen dat het morgen beter wordt.   Hoop...dat is het woord dat ´s ochtends met hem opstaat, ergens in de loop van de dag gewond raakt, tegen de avond sterft maar bij zonsopgang weer uit de dood herrijst.

Liefs,
Federico

ps Volgende keer waarschijnlijk de ontknoping van het voetbalkampioenschap met de ploeg van de schoenpoetsers...komaan duimen allemaal!!