De trukken van de foor.

Is er een verschil tussen de kinderen van het project en de Vlaamse exemplaren. Een weinig ben ik dan geneigd te denken.  Neem nu het voorbeeld van het opruimen.  Niettegenstaande de hoeveelheid speelgoed een verschil vormt, wel te verstaan.  In het centrum Wawautas , waar ze God zei dank wel over het nodige speelgoed beschikken, gaat het er soms, maar gelukkig niet al te vaak, als volgt aan toe.
Links van me zie ik het verongelijkt gezichtje van Pedro, zoééntje van: "Lap, dat dit me moet overkomen...opruimen"  Naast hem loopt Marchillo geruisloos weg richting overkant van de zaal.  Hij hanteert de strategie van pure onschuld en zijn gezichtsuitdrukking zegt: "Laat ik doen dat ik doof ben".  Karin komt op de proppen met een zowaar nog heimelijker plan dan de list van de slang in het aardsparadijs.   Voorbeeldig maar vooral ostentatief triomantelijk gooit ze het eerste blokje in de zak en wijst dan theatraal naar de andere klein mannen, met een blik van:" Je denkt toch niet dat ik dit hier allemaal in mijn ééntje ga fixen zeker" .  En Jorge negeert bepaalde blokjes en zegt hij:"Daar heb ik niet meegespeeld". In hun kielzog proberen andere misnoegde koters het met een sluwheid waar Reynaert De Vos nog een puntje kan aan zuigen, zoals: pathetische traantjes, botweg brutaal gelach, woede uitbarstingen met ondraaglijke octaven, aankomende buikpijn veinzen met welliswaar een behoorlijk entertainmentgehalte, dringende plas gebaartjes maken of een knorrig pruimenmondje produceren...kortom het hele scala aan creatieve vondsten.  Dat moet ik toegeven. Uiteraard - het adagium indachtig dat de beste boswachter zelf een gewezen stroper is geweest - is mijn vastberadenheid onverbiddelijk.  Het hoeft dan ook geen betoog dat ze steevast aan het korste eind trekken.  Welnu, als ze zich tenslotte tergend traag en met horten en stoten aan het karweitje wagen tikt de klok al een vol kwartier verder.  Meestal gebeurt dit na tot in den treure aanhoudende volharding van mijnentweg.  Dat kan desnoods inhouden om het dertien keer te vragen, er een kleurspelletje van te maken of ten langen leste en tot mijn eigen scha en schande, een franse vliegende colère met een resem pedagogisch minder verantwoorde maatregelen.Tja, kinderen en opruimen hebben meestal een gelijksoortige relatie als de VS met het Midden-Oosten, wankel en meestal met catastrofale gevolgen.  Natuurlijk overdrijf ik het geheel maar grosso modo  klopt het wel.   Maar laten we wel wezen, nadien en voor ik het goed en wel besef dollen ze weer rond als engeltjes met een euforische stemming en ben ik hun held...tot de volgende keer het terug opruimen geblazen is...waar ik me dan ook geen illusies over maak, laat staan dat ik verwachtingen koester.  Herkenbaar? Waarschijnlijk wel durf ik te stellen.   Hiermee wil ik enkel maar aantonen dat ondanks de culturele verschillen de individuele karakters van de Bolivianen van hetzelfde laken en broek zijn.

Om te besluiten en op het gevaar dat ik een zeur ben wou ik nog even aanstippen dat het dagelijkse verschil eerder  de astronomische inkomenskloof tussen rijk en arm is, die door de verregaande marginalisatie, de hoge werkloosheidcijfers, het hoge armoedepercentage, door de corruptie die instellingen ondermijnt, door de dictatoriale en/of populistische regeringen en mercantilistische structuren, door het groot aantal analfabeten en de lage scholingsgraad, door de criminele drugshandel en door de exodus van zijn inwoners de belichaming is van de onderontwikkeling.

Het ga me hier uitstekend.

Liefs,
Federico