Vertrek (bis 4)

Eigenlijk zou ik wat de komende maanden volgt op deze blog het liefst in sappige en romantische verhaaltjes willen gieten, met good guys en bad guys, plots, veel seks en na een onbegrijpelijke narrow escape overwint het goede en volgt een duizelingwekkend happy end, of iets dergelijks.   Echter, beste mensen, is het dagelijkse niet altijd even spectaculair, zijn de gebeurtenissen, geboekte vooruitgang en resultaten niet van die aard om het Mister Hollywood te laten weten.  Ook al mogen m´n “bolivenissen” niet steeds van dat kaliber zijn toch is mijn belangstelling, mijn nieuwsgierigheid en ook mijn passie voor deze complexe, tragische en fantastische wereld, met zijn buitengewone creativiteit en onbeschrijflijke ellende, waarin de meest verfijnde en de meest barbaarse vormen van de beschaving samengaan, tot de dag van vandaag onverminderd.                                 Eenieder die mijn vorige blogs doorbladerde zal zien dat mijn opvattingen, standpunten en kritiek in de loop der jaren vele malen zijn aangepast, ook al pruttelt mijn geheugen, dat als corrupte gids filtert, nu halsstarrig tegen. Doch wat niet verandert, is mijn enthousiasme dat hulp in een onrechtvaardige wereld van wezenlijk belang is, om de armsten een kans te bieden het lot in eigen handen te nemen.   De twee kleinschalige fijnbekkende projecten Wawautas en het toekomstige Sumakamaña hebben dit tot opzet; het bieden van een aantrekkelijke kans op een beter toekomstperspectief.  Nu is het terug tijd voor keiharde actie ter plekke, want zeggen is niet genoeg of zoals William Blake destijds al zei: “Woorden die niet in daden worden omgezet brengen de pest”.                                                                               

Soms weet ik niet meer of ik moet huilen of lachen bij vertrek en aankomst want steeds laat ik een deel van mijn geliefde leven achter om een ander geliefde deel weer op te nemen…dat is het nadeel van mijn ondertussen schizofreen dubbel leven.   Echter eens aangekomen in Zaventem gaan mijn ogen blinken.  Het voordeel van zo´n twee verstrengelde levens is evenwel te boeiend om een definitieve keuze te maken.   Temeer met zo´n fijne vrienden en familie als jullie, die me steunen op alle gebieden en mij steeds met open armen ontvangen na mijn omzwervingen.

Ik ben klaar om er nog eens stevig tegenaan te gaan!!!

Veel leesplezier de komende maanden,

      ciao-ciao,

     Fré

La Paz