Ciao! weergaloos Bolivia, zeg ik je met weemoed.
Land van meer betogingen dat het kalenderjaar dagen telt.
Pais, van extreme uitersten, balancerend op de dunne lijn tussen hoop en wanhoop.
Waar alles mogelijk is, maar niets zeker is.
Met je straten als een openluchtmarkt, een lappendeken van bontgekleurde rokken en gebolhoede Cholita´s.
Verstoten ben je van elke zeetoegang slechts met de magere troost het hoogst bevaarbare meer te bezitten, het magisch kobaltblauwe Lago Titicaca.
Je sneeuwwitte Illimani berg waakt hoog over de bewoners en je weelderige jungle-longen zijn een feest voor het oog.
Ja, olijke fiëstas zitten in je bloed, met je swingendeparades en kakofonische dronkenmansorkesten knipoog je naar de dagelijkse pittige armoede.
Land van eeuwenoude tradities die je blijft eren, verkeersregels echter anarchistisch weren.
Met Provecho eindig je elke gezellige maaltijd al zullen je gerechten de Michelin gids nooit of te nimmer bereiken.
Pluralistische natie waar vele kinderen je hart vormen, broos als de frêle Andes vacuñas.
Fenomenale voetbaldribbels bekoren je ziel dan weer, want sjotten is een feest en winnen slechts een voetbalstatistiek.
Aan je sappig fruit doe ik me heerlijk tegoed, voor de rest van mijn gemoed zorgt je gulle zonnegloed.
Chipoteren, foefelen, arrangeren, corrupteren, allen foute maar populaire middelen om te leven of eerder overleven. "Thinking out of the box" noemt dit in modieus managerspeak heden door diegene die je gouden berg kwamen ledigen.
Land vol rijke bodemschatten maar arm door de ontginningscontracten.
Je straten die zonder meer stinken, ach, zolang je mensen maar blijven blinken.
Duizenden herinneringen heb je me gegeven.
Duizenden beelden om nooit te vergeten.
Vaarwel! zalig Latijns-Amerika, zeg ik je met weemoed
Diepmenselijk dankbaar voor je warme gastvrijheid en het intens fietsgeluk dat je me schonk.
Gracias, voor de ontroerende rijkdom die ik op mijn avontuurlijke route heb mogen omarmen.
Ontelbare uren heb ik doorgebracht als stille getuige van de buitengewoon gevarieerde fauna en flora die je continent sieren. Zo kleurrijk, zo geurrijk, zo verfijnd, zo groots tot mijn zintuigen tekortschoten.
Begrippen als tijd, ruimte en afstand zullen nooit meer hetzelfde zijn.
De tijd zal niet langer ingevuld worden door het onbezonnen romantische reisgevoel dat me meester van de tijd deed voelen, gloriënd in de fleur van mijn leven.
De ruimte zal niet langer afgebakend worden door ongekende paden, die me zwervend brachten van kuitenbijter naar kuitenbijter, van gehuchtje naar dorpje, van stad naar metropool, van land naar continent.
De afstand zal niet langer begrensd worden door mijn eigen beenspieren en roterende wielomtrekken.
Wuivend beantwoorde ik al je opgestoken handen,wat voelde ik me de koning te rijk.
Ciao, wondermooi Bolivia, zeg ik je met weemoed
Afscheid nemen van je doet me altijd een beetje pijn.
Wennen doet het me immers nooit.
Het ga jullie goed kameraad schoenpoetsers.
Ieder met zijn eigen "petite histoire"
Ik zal jullie verhalen blijven schrijven, amigo's, als lastige naïeveling of opstandige revolutionair zodat jullie aanklacht gehoor mogen blijven krijgen.
Ik zal met hart en ziel blijven roepen in de woestijn als stompzinnige wijsneus of vastberaden dwaas, omdat jullie niets liever willen dan die ene kans, die ene strohalm op een menselijker bestaan gezien het initieel foute lotje dat je trok waar je ter wereld kwam.
De gebruikelijke goedbedoelde maar ontmoedigende nuchtere -al dan niet cynische- commentaren ten spijt, dat zich als een onverschilligheids-epidemie makkelijk in ons gedrag nestelt, blijf ik mij verzetten.
Want als wij schaamteloos onverschillig blijven, is er immers geen probleem.
Maar de cijfers spiegelen een andere werkelijkheid.
Een realiteit die toont dat onverschilligheid dood, letterlijk als business as usual en dat het rechtvaardigheid ontegenzeggelijk kortwiekt.
Adios! zeg ik je geliefd Bolivia,
alsof dat op dit moment het meest trieste woord op de wereld is.
Tot gauw liefste lezers en ook jullie bedank ik graag voor alles.
Blij jullie weldra weder te zien!
fré
Verzet begint niet met grote woorden -Remco Campert
Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt
zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud
zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt
zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen
maar met kleine daden
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt
zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud
zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt
zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen
