De aan-den-lijve ondervonden theorie!

In wat voor een fantastisch land leef ik hier toch!  Althans, ik als bolivenis-schrijver. Geen dag gaat voorbij zonder dat op zijn minst een handvol onderwerpen zich aandienen om over te schrijven. Het ene al lachwekkender (de rechter die coca-blaadjes consulteerde om te oordelen), hartverwarmender (de kameraad schoenpoetser die het schopte van straatjongen tot architect, noem het gerust de schoenpoetsers variant van de American Dream) of ergerlijker (President Evo Morales stupide uitspraken, die het noorden helemaal lijkt te zijn kwijtgeraakt - de vraag of hij het noorden ooit heeft weten liggen laat ik in het midden- ) dan het andere.
Of ik kan jullie verblijden met een gedetailleerde uiteenzetting over de meerdaagse ondernomen avontuurlijke trektocht. Een knappe wandeling langs een eeuwenoud pre-Incapad dat over woeste in nevel verborgen bergen en nat glimmende rotsen ging naar de weelderige tropische jungle die het pad overwoekerde met een spierweefsel van groen en doorns.  Het leek of je een sprookjesdecor binnenstapte; de eeuwige mist die tussen de bomen hing, is eigenlijk horizontale regen, waaruit de vele epifyten en mossen van het woud fijne druppels absorberen.  Het hult alles in een mysterieuze sfeer, waardoor dit één van de uitzonderlijke plekken van Bolivia is.  Ik vrees dat jullie me niet geloven zullen als ik wederom vertel hoe oogstrelend prachtig het doorgaans niet was.  Temeer ik de meeste superlatieven al eens opsoupeerde in een poging mijn fietsreis te beschrijven. En toch slagen de sublieme wonderen der natuur er steeds weer in om me in vervoering te brengen.  Al bleef ik kijken tot ik scheel zag , niet alles wat er te zien was kon ik in mij opnemen .


Laat ik het dan maar eens hebben over mijn eigen doen en laten - op straffe mezelf onsterfelijk belachelijk te maken-.  Meer bepaald mijn onnavolgbare klunzige stupiditeiten die ik met de regelmaat van de klok bega.  Maar, liefste lezers, laten we afspreken dat dit tussen ons blijft.
Mijn laatste dwaas voorval speelde zich af tijdens een middag siësta die ik doorbracht in de hangmat. Er is een hangmat, en een  hangmat. En er is de zalige hangmat in Huaricana waar het heerlijk toeven is. Ik lag aldus te dommelen in de schaduw van de omringende bomen met op de achtergrond een glorieus koor van vogelzang dat de kleine gevederde keeltjes produceerden.  Een lauw ,warm licht briesje zorgde dat de hitte draaglijk was.  Heerlijk zijn die momenten als je het mij vraagt.  En passant moet ik nog vermelden dat ik die dag alleen op het project was.
Tot het moment de kakelende kippen van het project klaaglijk ronddartelen door irritante rondjes onder mij te draaien omdat ze hun portie voer graag wouden.  Lap, daar ging mijn rust!!!  Ik weet dat die onverdeelde aandacht voor mijn persoontje slechts van korte duur is. Zodra ze hun eten ontvangen, verslapt hun aandacht voor mij als een erectie bij het zien van vaginale wratten.   Welnu, ik wou korte metten maken met hun gekakel door hen snel te voederen.  En uitgerekend op dat ogenblik was ik tengevolge van vroegtijdige seniele aftakeling of dronken door de zon -wie zal het zeggen - vergeten dat die dekselse hark zich naast me bevond.  Echter niet voor lang daar ik er achteloos op trapte met mijn volle gewicht.  Al is dit nog slechts 62 kilo droog aan de haak, het bleek voldoende om een poging als hoogspringer te ondernemen nadat de pinnen der hark onherroepelijk mijn schoen en voet doorboorde.  Letterlijk en figuurlijk stond ik daarna aan de grond genageld in een oase van stilte waarin slechts het luide bonzen van mijn hart hoorbaar was en een barbaarse vloek.  Wat volgde was zonder meer pure slapstick, als je niet beter wist. Ik kronkelde van de pijn, en ik verzeker je dat het pijn deed, door de stoffige broze aarde.  Mensen die me toen zouden zien hadden alle reden om te denken dat ik mijn weinige verstand verloren had.   Met de gelaatskleur van een nonnenbil slaagde ik er na veel vijven en zessen in om al aarzelend de metalen pin uit mijn voet en schoen te trekken. Wat me nota bene nog een luidere kreet deed uitbraken.  Dit klinkt dan nog vele malen zelfzekerder dan ik mij toen voelde.  Nadat ik de tegenwoordigheid van geest hervonden had pikkelde ik slungelachtig voort en voort naar het onbeduidende eerstehulppostje van het dorpje dat opgetrokken is diverse tinten groen.   In mijn kielzog liet ik een spoor van bloed achter.  Onderweg trok een afgrijselijk scharminkel met bastaardhangoren en vleesrozeribjes dreigend de bovenlip op en taxeerde mij met zijn merkwaardig gelige ogen terwijl zwaaiend met zijn staart alsof het een ruitenwisser was.   Niettegenstaande mijn alom bekende levenslange hekel aan alle blaffende soorten was ik te murw om me er druk over te maken.  Tevens kon de stier me geen zier schelen die bokkend het pad voor mij overstak, groene stront op de smoorhete grond kletsend.  Aangekomen, bleek het allemaal tevergeefse moeite daar de EHBO-post tot overmaat van ramp gesloten bleek.  Wat redelijkerwijs te verwachten valt in een land als Bolivia na een feestweekend.  Tot zover mijn hoop dus.  Daar stond ik dan, of beter gezegd, daar balanceerde ik dan op één been als een flamingo.  Er was natuurlijk, net nu,  niemand te bekennen in de directe omgeving.  Of ja,  de aan lagerwal geraakte Don Juan  die me negeerde met de hardnekkigheid die me het gevoel gaf een belastingbrief te zijn.    Er zat uiteindelijk niets anders op dan in allerijl terugkeren naar La Paz. Dit evenwel als een malloot met een voet gewikkeld in wc-papier, quasi een volledige rol.
De andere lompe en achteraf komische historie betreffend mijn hand dat ik lelijk openhaalde in een poging een raam te willen sluiten zal ik jullie in kleuren en geuren ten gepaste tijde zelf vertellen.  Dit zal voor weldra zijn gezien het feit dat mijn laatste weken hier zijn aangebroken.  Wat draait de aarde toch zo snel.


Maar zo zie je maar eens temeer dat risico's en gevaren niet zozeer gelegen liggen in fiets- of trektochten door Bananenrepublieken maar eerder in eenvoudig alledaagse handelingen.  Toch in mijn geval alvast.  Ben ik dan genoodzaakt om nieuwe onstuimige plannen te ontwikkelen om zodanig het lot gunstig gezind te blijven en een enigszins veilig bestaan verder te leiden?  
Schreef de wijze Plato al niet destijds : nood breekt wet.  




Liefs amigo´s
federico


Nog één bolivenis te gaan. Vooruit met de geit!!!


Ps voor de bezorgden onder jullie, mijn voet stelt het ondertussen beter, op het gevaar van zinken bij het zwemmen na.