De III projecten: Deel 2: Wawautas en vier mooie jaren.

"Ik ben ontzettend  trots op de 207 kinderen die hier de voorbije jaren de revue passeerden" vertelde de verantwoordelijk van Wawautas me met hartverwarmende passie.  Trots van de oudste tot de jongste; volmaakt en onvolmaakt maar vooral helemaal zichzelf; stotteren, brabbelen, lispelen, hakkelen, struikelen, klauteren, vallen en opstaan, verzien, bijzien, klein, groot, dik, broodmager, praatzucht, huilbuien, platvoeten, appelwangen, knotsknieën, slungelachtig, dikke billen, scheve tanden, klitterig haar, pretoogjes, kleine en grote défaults, -ieën en ismen, snotneuzen, kakbroeken, timide, fel, angstig, grofgebekt, agressief, poeslief, hysterisch, lachbekken, slaapkoppen, zeurkousen, pestkoppen, tuttebellen, liegbeesten, grapjassen, mopperpotten, vechtersbazen, engelen en bengels, briljantekoppen, dom, lui, blij, stout, charmant, overactief, handig, slordig, slonzig, slechte punten, gaten in hun broek, zonder kousen,...allen met talenten en gebreken aldus.
Het kleinschalige Wawautas is al die jaren een omgeving waar ze al spelenderwijs nauwgezet pedagogische aandacht krijgen en hun motorische, sociale en taal vaardigheden gestimuleerd worden met positieve aanmoedigingen.  Er wordt hun aangeleerd om hun handen te wassen, tanden te poetsen en sommige krijgen er -uit pure noodzaak - een volledige wasbeurt met zeep.  Een thuis waar ze een gezonde en gevarieerde warme maaltijd krijgen alsook fruitige tussendoortjes.  Een veilige haven waar ze niet blootgesteld worden aan de gulle gloed van de zon of de koude op straat in een kartonnen doos naast de mama die haar producten amper aan de straatstenen kwijt raakt.  Een warme liefdevolle plaats waar rekening gehouden wordt met het kind en ze niet het kind van de rekening zijn. Een plek waar  de culturele eigenheid van kosmopolitische levensvisie  een plaats heeft en waarden als Apthapi (delen) of Ayni (vandaag help ik jou en morgen jij mij) aangeleerd worden.  Ook besteden ze aandacht aan de indigo talen als zijnde het Aymara en Quechua.  Een centrum waar het steeds een flexibele va-et-vient is van kinderen en moeders maar waar de ontmoetingen zich niet beperken tot vluchtige begroetingen.  Het gezin -veelal één ouder gezinnen - worden betrokken en ondersteund bij de opvoeding. We nemen hun verantwoordelijkheid niet af, integendeel zou ik durven stellen .  Het hoeft geen betoog dat het weinig zin heeft om enkel aan de ontwikkeling van het kind te werken wanneer de thuissituatie geen evidentie is, waar gewelddadige conflicten zich opstapelen, alcoholisme en drugs diepere emotionele problemen veroorzaken en een gebrek aan middelen hun zelfbeeld, zelfvertrouwen en weerbaarheid ernstig aantasten.  De totale aanpak of integrale visie is ontzettend belangrijk tijdens deze cruciale leeftijd van het kind in kwestie.  Ook is het soms een plaats voor gezinsleden om hun hart te luchten , als toeverlaat.  Onderschat de impact hiervan niet.  Het staat buiten kijf dat opvoeding en vorming een basis van vooruitgang zijn.

Vieren jaren zijn verstreken sinds we vol vuur en met grote wilskracht het gebouw verbouwde met de hulp van enkele schoenpoetsers met het stellige voornemen om het tot een integraal preventie- en vormingscentrum van te maken voor families voor wie elke rimpel in de conjunctuur een tsunami in het huishoudbudget betekent.  Dat het niet bij het zoveelste voornemen is gebleven is onomstotelijk een voldoening daar de weg naar de hel al genoeg geplaveid is met goede voornemens.  Nergens lijkt dit meer waar te zijn dan in de sector van de ontwikkelingsamenwerking.   We bereikten tot heden positieve resultaten weliswaar niet altijd tastbaar of omzetbaar in cijfers.  Onlangs kwam ik de moeder tegen van Maria (4 jaar ondertussen) die me uitbundig en met fonkelende ogen vertelde dat mede dankzij Wawautas ze erin slaagde om een drie jaar lange opleiding te volgen met als gevolg een veel beter betaalde en interessantere baan.  Ook de samenwerking met het "centra de capacitacion a la mujer" stelt moeders in staat een drie maanden durende beroepsopleiding te volgen terwijl hun kinderen naar Wawautas gaan.  Eveneens leverde de samenwerking met een lokaal ziekenhuis tot resultaten.  Het is een frustratie te merken dat het aanhalen van samenwerkingsverbanden in de praktijk van de wereld van de duizenden NGO's klaarblijkelijk een moeilijke opgave blijkt.  Iedereen werkt er in zijn eigen hokje en ego's en imago's staan samenwerken in de weg.  Nochtans betekent dit per slot van rekening kansen missen op vooruitgang.

Vanzelfsprekend is het echter geen  4jaren van langgerekte lofzang noch alle dagen rozengeur en maneschijn om de boel draaiende te houden en de doelstellingen dag in dag uit te bereiken in een ontwikkelingsland.  Zo vinden in praktijk de vormingsmomenten en informatievergaderingen voor de ouders over diverse thema's  die hen aanbelangen of de uitwisseling van ervaringen, schaarser plaats dan we zouden willen.  
Het centrum heeft nu noodgedwongen , zij het tijdelijk, de deuren gesloten omdat de eigenares van het gebouw dat we ter beschikking kregen er heden een andere -lees lucratievere - bestemming wenst aan te geven.  De investeringskosten die we erin maakten worden ons zoals vooraf afgesproken grotendeels terugbetaald. 

Al voel ik me met huid en haar verbonden met het project dit is het moment van mijn exit.  Dit betekent meer dan langzaam de geldkraan dichtdraaien.  Afronden betekent gaandeweg investeren in mensen en in de organisatie zodoende ze zelf de activiteit kunnen voortzetten.  Daarin slagen is een niet evident objectief.  Het is algemeen geweten dat het duurzaam beëindigen één van de meest kwetsbare punten is van kleinschalige hulpprojecten.  Wie jaar in jaar uit donorgeld krijgt, raakt daaraan gewend.  Niet omdat hij lui is, zoals tegenstanders van de hulp al graag karakteriseren, maar omdat dat kennelijk de makkelijkste weg is.  Er moet nochtans altijd geld bij, zo ook in België het geval is bij opvang- en onderwijsprojecten.  Je bent grotendeels afhankelijk van subsidies van wie die ook moge komen (overheid, sponsors,..)
Met de gelden die we terug betaald krijgen van de eerdere investeringen gaan ze nu opzoek naar een nieuwe geschikte locatie.  Het materiaal is voorhanden en de uitvoerder is razend enthousiast om door te gaan. Alsook wachten de gezinnen met ongeduld tot de deuren terug open gaan. Wawautas zal aldus verder bestaan, zij het dat de noodzakelijk betalende groep een groter deel van de populatie zal uitmaken en de allerarmste een ietwat kleiner deel dan tot heden het geval was.  Het is de enige haalbare manier om het project op eigen kracht in stand te houden door de lokale bevolking.  Ik ben van mening toegedaan om liever deze formule te hanteren dan helemaal niets of de optie van blijven doneren en er een nieuwe groep hulpverslaafden van te maken.
Uiteraard, dat moet ik toegeven, is het persoonlijk loslaten niet makkelijk, niettemin geeft het me op een danig ongedwongen manier het geruststellende gevoel, te weten dat het project in goede handen wordt achtergelaten. 
Dit project was zonder meer onmogelijk en onbestaande zonder jullie onvoorwaardelijke steun, al is dit een understatement.  Andermaal 'Gracias'.

liefs
F.

Next time, deel drie van de projecten, het reilen en zeilen van het tuinbouwproject Sumakamaña

PS en voor diegene die het weten willen... ik stel het hier uitstekend.  Ciao-ciao