Het zijde draadje van het geluk!

Na een gekraakt schot dwarrelde de bal tegen de doelpaal om vervolgens tergend langzaam...
Op dat moment keek ik met enige fascinatie rondom mij naar het allegaartje protagonisten van de voetbalfinale.
Sapano - de snelle linksback- hield zijn handen voor zijn ogen.   Een pose die hij wel meer aanneemt. Hij is één van de twee schoenpoetsers die na de verbouwingswerken van het centrum Wawautas succesvol zijn brood verdient in de bouwsector.  Arme gasten blijken  toch tot meer in staat dan wat gewoonlijk wordt aangenomen mits wat hulp en aanmoedigingen om het vliegwiel op gang te brengen.  
Roberto - de heerser op het middenveld -een rare snuiter met op zijn strafblad de gebruikelijke delicten schreeuwde zich de longen uit het lijf alsof hij zo de bal in laatste instantie kon beïnvloeden qua richting.  Roberto´s vrouw is één van de drie vrouwen van de schoenpoetsers die een naaimachine leerde hanteren tijdens de cursus die wij (u en ik) aanboden.   Heden verkoopt de vrouw zelfgemaakte kleren op de markt in El Alto.
Cléto -de rechterflank speler- die in zijn leven al zoveel stommiteiten uithaalde dat het met geen pen te beschrijven valt, bleef kalm bij het gade slaan van de rollende bal, doodkalm, de kalmte zelve was hij.  Hij slaagde erin om voor zijn familie een piepklein huisje te bouwen met gevolg ze geen huur meer betalen.  Dit via het microkrediet dat wij (u en ik) ter beschikking stelden.  Hetzelfde verhaal voor de aanvaller en driftkikker Carlos - steeds lopend op zijn imitatie reeboksneakers -  al is deze nog bezig met het terugbetalen in mini-schuifjes.
Andres -de eeuwige reservespeler - die iets heeft van een melancholieke boedha met het IQ van een pantoffeldiertje maar ó zo grappig.  En dan zijn lach! Een dreunende buiklach die zijn schouders en maag doen schudden en waarvan hij de tranen in de ogen krijgt.  Hij zag de bal helemaal niet maar lachte niettemin een kerkhof aan zwarte tanden.  Andres wiens vrouw met haar bol gezicht wat van indianenbloed getuigt en haar quasi tandenloze cholita vriendin met haar omvangrijke moederlijke taille verdienen ook iets bij.   Ze lopen rond met een gsm die met een ketting aan hun lichaam vastzit; de moderne variant van de telefooncel.  Je houdt deze vrouw met fluovestje aan en je belt terwijl zij met de chrono de duur van je gesprek vaststelt.   Je rekent af per minuut.  Simpel!  Dit is de vondst van arme mensen die willen verdienen om te overleven.  Wij (u en ik) investeerden in twee exemplaren.   Zelfs spaarden ze na ongeveer een jaar een derde mobieltje bijeen. Geweldig, nietwaar?
Deze voorbeelden zijn in een notendop het gevolg van enkele weloverwogen projectjes die ik met de gasten maak tijdens onze dagelijkse babbels naast het gefilosofeer of Messi dan wel Ronaldo dat beste sjotter van deze aarbol is.  Ik maak er een punt van om de kameraden zoveel mogelijk tekst en uitleg te verschaffen hoe iets te bereiken, hoe tijdrovend dit ook is.  Niet met het belerend, betweterig vingertje noch met paternalistisch gezever.  In ruil maken we afspraken waaraan  beide partijen zich moeten houden.   Ik behandel ze niet als meelijwekkende slachtoffers maar bied hen kansen waarbij ze zelfs hun verantwoordelijkheid moeten opnemen.  Ik merk dat ze aan zelfvertrouwen winnen  als ze overtuigd zijn dat vooruitgang een gevolg is van hun eigen inspanningen en opofferingen.  Ik leerde dat vooruithelpen meer is dan  goed advies geven of materiële hulp bieden.  Het betekent evenzeer eisen stellen en voorwaarden creëren binnen de grenzen van de  mogelijkheden.  De kern van het probleem- zonder hier de psycholoog te willen uithangen - blijkt vaak het gebrek aan verzet tegen de eigen situatie.  Hun zelfvertrouwen en geloof in eigen kunnen  raken zoek na jaren door iedereen als arme mislukking en achterlijke randfiguur bestempeld te zijn.   Nochthans zijn dat de noodzakelijke voorwaarden om aan een toekomst te timmeren..   Omdat dit misschien allemaal een beetje irritant pompeus klinkt, voeg ik er eerlijkheidshalve snel aan toe dat hun ondernomen stappen heel broos zijn wat elke lyrisch triomfalisme misplaatst maakt.   Ik bedoel dat elke kleine tegenslag de balans des te heviger kan doen omslaan.  Een natuurwet is er niets bij. Temeer het slechts zelden een kwestie is van hun keuze of zelfs van aanleg. 
Neem nu het uit het leven gegrepen voorbeeld van Pascual -de topschutter van de ploeg - met zijn bijzondere manier van lopen, enigszins voorover gebogen altijd vechtend tegen een denkbeeldige stormwind.  Hij stond onbeweeglijk met zijn mond wagenwijd open, als een vis op het droge, naar de bal te koekeloeren.   Een ongelooflijk voetbaltalent is hij dis tijdens de weekends wel zes partijtjes afhaspelt tegen betaling.  Met veel moed zit hij momenteel in zijn derde academiejaar architectuur, jawel liefste lezers van straatjongen naar architect. ´s Nachts werkt hij zich te pletter in dienst als taxichauffeur om zijn studies te bekostigen en zijn gezin te onderhouden.  Gelukkig -Ochala! zoals ze hier zeggen -werkt zijn vrouw ook.  Wij (u en ik) hebben de betaling van de rijlessen en rijbewijs op ons genomen.  Een luttel ogenblik.  Een accidentje, de exacte toedracht is me niet geheel duidelijk.  De gevolgen wel, daar de kosten van beide auto´s -zonder poeha -op hem persoonlijk verhaalt werden door zijn werkgever!!! Daar sta je dan -machteloos - na zoveel opofferingen.
Laat ik weer overgaan tot de orde van de dag.  Na een gekraakt schot dwarrelde de bal tegen de doelpaal om vervolgens tergend langzaam...in doel te belanden.  Welliswaar in onze eigen goal!!!  Gevolg is dat we de finale alsnog verloren.   Ditmaal verschenen er blikken van teleurstelling op hun gezichten.   Een ontgoocheling die gelukkig snel baan ruimde voor het feestgedruis van de vice-kampioenen.   Het werd een onvergetelijk "Moment de gloire" waar geen film of feuilleton tegenop kon; de werkelijkheid.  Die, reeds legenderarische, avond smeedden we het soort vriendschap dat bezegeld werd in een  nacht die ongemerkt overging in de ochtend.  Ik zal niet in detail treden over de taferelen maar betrokkene zal het zich herinneren tot in RVT  "In onze taaid".
De Nederlandse trainer Rinus Michels pakte ooit uit met de ondertussen bekende stelling dat voetbal oorlog is.  Welnu, liefste lezers, voor de lustrabotas is voetballen puur plezier waarbij hun persoonlijk oorlog, hun survival of the fittest, het straatleven is.  Daarentegen nota bene, is voetbal wel oorlog voor de president van Bolivia, Evo Morales, getuige zijn onsportief welgemikte kniestoot in het kruis van de tegenstander (zie beelden: http://www.youtube.com/watch?v=EZbTvWgdY3k ) tijdens een voetbalwedstrijd tegen de oppositie.

Het ga me hier goed,
Liefs
Federico