De trukken van de foor.

Is er een verschil tussen de kinderen van het project en de Vlaamse exemplaren. Een weinig ben ik dan geneigd te denken.  Neem nu het voorbeeld van het opruimen.  Niettegenstaande de hoeveelheid speelgoed een verschil vormt, wel te verstaan.  In het centrum Wawautas , waar ze God zei dank wel over het nodige speelgoed beschikken, gaat het er soms, maar gelukkig niet al te vaak, als volgt aan toe.
Links van me zie ik het verongelijkt gezichtje van Pedro, zoééntje van: "Lap, dat dit me moet overkomen...opruimen"  Naast hem loopt Marchillo geruisloos weg richting overkant van de zaal.  Hij hanteert de strategie van pure onschuld en zijn gezichtsuitdrukking zegt: "Laat ik doen dat ik doof ben".  Karin komt op de proppen met een zowaar nog heimelijker plan dan de list van de slang in het aardsparadijs.   Voorbeeldig maar vooral ostentatief triomantelijk gooit ze het eerste blokje in de zak en wijst dan theatraal naar de andere klein mannen, met een blik van:" Je denkt toch niet dat ik dit hier allemaal in mijn ééntje ga fixen zeker" .  En Jorge negeert bepaalde blokjes en zegt hij:"Daar heb ik niet meegespeeld". In hun kielzog proberen andere misnoegde koters het met een sluwheid waar Reynaert De Vos nog een puntje kan aan zuigen, zoals: pathetische traantjes, botweg brutaal gelach, woede uitbarstingen met ondraaglijke octaven, aankomende buikpijn veinzen met welliswaar een behoorlijk entertainmentgehalte, dringende plas gebaartjes maken of een knorrig pruimenmondje produceren...kortom het hele scala aan creatieve vondsten.  Dat moet ik toegeven. Uiteraard - het adagium indachtig dat de beste boswachter zelf een gewezen stroper is geweest - is mijn vastberadenheid onverbiddelijk.  Het hoeft dan ook geen betoog dat ze steevast aan het korste eind trekken.  Welnu, als ze zich tenslotte tergend traag en met horten en stoten aan het karweitje wagen tikt de klok al een vol kwartier verder.  Meestal gebeurt dit na tot in den treure aanhoudende volharding van mijnentweg.  Dat kan desnoods inhouden om het dertien keer te vragen, er een kleurspelletje van te maken of ten langen leste en tot mijn eigen scha en schande, een franse vliegende colère met een resem pedagogisch minder verantwoorde maatregelen.Tja, kinderen en opruimen hebben meestal een gelijksoortige relatie als de VS met het Midden-Oosten, wankel en meestal met catastrofale gevolgen.  Natuurlijk overdrijf ik het geheel maar grosso modo  klopt het wel.   Maar laten we wel wezen, nadien en voor ik het goed en wel besef dollen ze weer rond als engeltjes met een euforische stemming en ben ik hun held...tot de volgende keer het terug opruimen geblazen is...waar ik me dan ook geen illusies over maak, laat staan dat ik verwachtingen koester.  Herkenbaar? Waarschijnlijk wel durf ik te stellen.   Hiermee wil ik enkel maar aantonen dat ondanks de culturele verschillen de individuele karakters van de Bolivianen van hetzelfde laken en broek zijn.

Om te besluiten en op het gevaar dat ik een zeur ben wou ik nog even aanstippen dat het dagelijkse verschil eerder  de astronomische inkomenskloof tussen rijk en arm is, die door de verregaande marginalisatie, de hoge werkloosheidcijfers, het hoge armoedepercentage, door de corruptie die instellingen ondermijnt, door de dictatoriale en/of populistische regeringen en mercantilistische structuren, door het groot aantal analfabeten en de lage scholingsgraad, door de criminele drugshandel en door de exodus van zijn inwoners de belichaming is van de onderontwikkeling.

Het ga me hier uitstekend.

Liefs,
Federico   

Vertrek (bis 4)

Eigenlijk zou ik wat de komende maanden volgt op deze blog het liefst in sappige en romantische verhaaltjes willen gieten, met good guys en bad guys, plots, veel seks en na een onbegrijpelijke narrow escape overwint het goede en volgt een duizelingwekkend happy end, of iets dergelijks.   Echter, beste mensen, is het dagelijkse niet altijd even spectaculair, zijn de gebeurtenissen, geboekte vooruitgang en resultaten niet van die aard om het Mister Hollywood te laten weten.  Ook al mogen m´n “bolivenissen” niet steeds van dat kaliber zijn toch is mijn belangstelling, mijn nieuwsgierigheid en ook mijn passie voor deze complexe, tragische en fantastische wereld, met zijn buitengewone creativiteit en onbeschrijflijke ellende, waarin de meest verfijnde en de meest barbaarse vormen van de beschaving samengaan, tot de dag van vandaag onverminderd.                                 Eenieder die mijn vorige blogs doorbladerde zal zien dat mijn opvattingen, standpunten en kritiek in de loop der jaren vele malen zijn aangepast, ook al pruttelt mijn geheugen, dat als corrupte gids filtert, nu halsstarrig tegen. Doch wat niet verandert, is mijn enthousiasme dat hulp in een onrechtvaardige wereld van wezenlijk belang is, om de armsten een kans te bieden het lot in eigen handen te nemen.   De twee kleinschalige fijnbekkende projecten Wawautas en het toekomstige Sumakamaña hebben dit tot opzet; het bieden van een aantrekkelijke kans op een beter toekomstperspectief.  Nu is het terug tijd voor keiharde actie ter plekke, want zeggen is niet genoeg of zoals William Blake destijds al zei: “Woorden die niet in daden worden omgezet brengen de pest”.                                                                               

Soms weet ik niet meer of ik moet huilen of lachen bij vertrek en aankomst want steeds laat ik een deel van mijn geliefde leven achter om een ander geliefde deel weer op te nemen…dat is het nadeel van mijn ondertussen schizofreen dubbel leven.   Echter eens aangekomen in Zaventem gaan mijn ogen blinken.  Het voordeel van zo´n twee verstrengelde levens is evenwel te boeiend om een definitieve keuze te maken.   Temeer met zo´n fijne vrienden en familie als jullie, die me steunen op alle gebieden en mij steeds met open armen ontvangen na mijn omzwervingen.

Ik ben klaar om er nog eens stevig tegenaan te gaan!!!

Veel leesplezier de komende maanden,

      ciao-ciao,

     Fré

La Paz