La Paz, vrijheid van het imperfecte.

Zodra ik de lauwe avondlucht van La Paz voelde, wist ik reeds dat het goed was dat ik terug gekomen ben.  Al had de 38-urende calvarietocht tussen Lima en La Paz (bereikt dankzij wegomleggingen en buspech) direct volgend op de vliegtuigtrip me redelijk murw geslagen.   Ondanks deze vermoeidheid die me in een soort apathische gemoedsgesteldheid deed verzeilen, toverden de beklijvende beelden van de bruisende stad een glimlach alsook een frons op mijn gelaat.  Dit terwijl ik hijgend over de kapotte stoepen slenterde, die heuvel op heuvel af gaan, langsheen taterende lagere schoolleerlingen in witte uniformen, mannen die kranten uit venten of namaak rommel verkopen, haveloze loopneuskinderen die aan iedere voorbijganger een pakje zakdoekjes proberen te slijten, markten met grote bedrijfhigheid, warrige electriciteitspalen, penetrante urinelucht die op de meest onmogelijke plaatsen ineens in gezicht slaat, de vrolijke bontgekleurde Cholita-vrouwen, lanterfantende sjacheraars, dronkaards, mistroostige zwervers, radio´s die van het begin tot het einde van de straat verschillende opgewekte deuntjes spelen, aftandse toeterende wagens, kameraad-schoenpoetsers, bussen met koolmonoxide scheten, het verzicht van de majestieuze besneeuwde Andestop Illimani, de massa´s onafgewerkte in rode baksteen opgetrokken huizen, kortom de vrijheid van het imperfecte.   Merkwaardig genoeg - hoewel , misschien is dat helemaal niet merkwaardig - waren vele van deze details voor mij al verdwenen in de soep der jaren. Ik vergat nog de meutes uitgemergeld zwerfhonden met uitpuilende ogen te vermelden.  En daarmee zijn we aanbeland bij mijn dekselse vriendjes van de blaffende soort die me nog steeds niet welgezind zijn, daar drie exemplaren me aanvielen , waarvan er ééntje toch wel niet in zijn missie slaagde.  Hierop volgde een salvo van spaanse uitropen van mijn kant -hetgeen dan weer betekende dat mijn krom spaans snel terug is, maar dit geheel terzijde gezegd hebbende-. Het maakte mijn haat, hors categorie, jegens hen enkel maar groter temeer ik bij het vluchten nog in één van hun stinkende zachte drollen trapte.  Een ijdeltuit met een extreme pannenkoekenmix van foundation en poeder op haar gezicht stond erbij en keek er naar.  Het kon haar geen moer schelen.  Ze had ook enigzins pluizig haar, voor het geval het u interesseert.   Ik constateerde opgelucht dat de opgelopen wond niet levensbedreigend was en zette mijn koers verder.
De daarop volgende uren kon niets mijn vreugde temperen bij het betreden en zien van het draaiend project Wawautas.  Het duurde verscheidene dagen alvorens ik uit die roes ontwaakte, feitelijk tot onze westerse perfectie-mentaliteit van alles kan beter de kop op stak.  

Liefs,
Federico