Bolivia en België hebben naast het feit dat ze over dezelfde beginletter beschikken ook de malaise van hun nationale voetbalelftallen gemeen. Want wat las ik zowaar enkele dagen na het debacle van onze rode duivels tegen dwergstaat Armenië: " Boliviaanse selectie zonder voetballers". De algemene boycot is een protest van de internationals als gevolg van de welig tierende corruptie en de financiële crisis in het Boliviaanse voetballandschap. Daarmee is ook hier het meest gebruikte woord van het afgelopen annus horribilis gevallen, inderdaad, de crisis. Wat dit betreft is er echter wel een hemels verschil tussen beide naties, al horen we in al onze consternatie niet veel over de impact van het economisch armagedon in Latijns-Amerika, laat staan Bolivia. Uiteraard verkeert het land reeds decenia lang in een toestand van permanente crisis en is de kommer en kwel van een andere orde dan gemor met ernstige gezichten of een vakantie moeten overslaan. Hoe het ook zij, voor vele Bolivianen betekent nog een boterham minder kortom het einde.
Dat het kleinschalig project Wawautas het hoofd boven water heeft kunnen houden in deze barre tijden is een prestatie op zich. Dankzij de niet aflatende inzet van verantwoordelijke Juan Luis (in één van de volgende berichten zal ik het uitgebreider over hem hebben), de enthousiaste werknemers, de werkkracht van de stagairs en idealistische vrijwilligers en jullie deugddoende steun (waarvoor nogmaals hartstikke dank) slaagde het project erin om de voorbije maanden een lichtpuntje te zijn, hoe klein dan ook. Eens temeer is de weg nog lang.
Mijn terugkeer naar de Andes heeft als doel om deze preventie-en vormingsorganisatie Wawautas, dat het levenslicht zag in april 2008 tijdens mijn vorig verblijf (zie vorige blog), verder vorm te geven en naar mate van het mogelijke zelfbedruipend te maken (of toch deels).
Dat het kleinschalig project Wawautas het hoofd boven water heeft kunnen houden in deze barre tijden is een prestatie op zich. Dankzij de niet aflatende inzet van verantwoordelijke Juan Luis (in één van de volgende berichten zal ik het uitgebreider over hem hebben), de enthousiaste werknemers, de werkkracht van de stagairs en idealistische vrijwilligers en jullie deugddoende steun (waarvoor nogmaals hartstikke dank) slaagde het project erin om de voorbije maanden een lichtpuntje te zijn, hoe klein dan ook. Eens temeer is de weg nog lang.
Mijn terugkeer naar de Andes heeft als doel om deze preventie-en vormingsorganisatie Wawautas, dat het levenslicht zag in april 2008 tijdens mijn vorig verblijf (zie vorige blog), verder vorm te geven en naar mate van het mogelijke zelfbedruipend te maken (of toch deels).
Bij deze nodig ik iedereen uit voor een nieuwe lading persoonlijke bolivenissen. Zo zal ik jullie via deze blog op geregelde tijdstippen up-daten over; de stand van zaken van het project, eigen ervaringen, eigenzinnige kanttekeningen over het leven aldaar, resem foto´s, frustraties, twijfels, hoop , observaties dit alles tegen de achtergrond van het openluchttheater dat La Paz is.
ciao-ciao amigos,
Fré
ps Ik zal per mail bereikbaar zijn (frebolivia@gmail.com) of je kan ook altijd een berichtje achterlaten op deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten