De III projecten: Deel 1 De schoenpoetsers en de heilige huisjes.

In volgende 3 blogteksten zal ik jullie berichten over de stand van zaken van de projecten, zijnde; Wawautas(het kinder-en vormingshuis), Sumakamaña (het tuinbouwproject) en Alpra (het schoenpoetsersverbond).

Een veertigtal zelfstandige leden maken tegenwoordig dienst uit van het onafhankelijk schoenpoetsers collectief "Alpra".  Tijdens de maandelijkse vergaderingen worden afspraken gemaakt, inbreuken tegen regels bestraft, noden verholpen, persoonlijke vreugde en verdriet gedeeld,... In het verleden slaagden we erin om enkele jongeren terug naar de schoolbanken te krijgen en aantal volwassenen aan een andere, betere job te helpen.  Tevens blijven de samenwerkingsverbanden met een ziekenhuis en de stadsdiensten voortbestaan.  Door hun herkenbaarheid op straat -dragen allen hetzelfde mouwloze overjasje - en de daaraan gekoppelde afspraken (geen alcoholmisbruik noch lijmsnuiven tijdens het werken) - krijgen ze inmiddels meer respect van de Paceños, de inwoners van La Paz.  Hun werk als schoenpoetser wordt eveneens meer en meer als een volwaardig beroep aanzien.  Doch discriminatie blijft een probleem.  Zo gebeurde het al meermaals dat een politieman opduikt, maar dan aarzelend een stapje terug zet als hij in het oog krijgt dat ik met sympathie met hen in conversatie ben.  Zodra ik de rug gekeerd heb worden de gasten op norse toon verdreven waarbij soms brutaal geweld  aan te pas komt.  Samenscholing van schoenpoetsers en straatkinderen wordt in het centrum niet geduld.

Anno 2012 willen we 2 nieuwe zaken realiseren.  Ten eerste is er het mini-hulpfonds, om kleine reparaties te volbrengen aan hun woningen -lees veelal krotten- .Dat kan gaan van simpel weg een raam te herstellen, een lek te repareren tot een waterleiding aan te brengen.   Kortom, kleine ingrepen die een grote impact hebben op de leefomstandigheden en gezondheidstoestand van hen en hun familieleden maar door een gebrek aan middelen op de eeuwige baan worden geschoven. Zelf staan ze in voor 33% van de kostprijs.

Het tweede objectief is het tot standbrengen van een samenwerking met Cif, een gezonheidscentrum dat aan gezinsplanning en preventie doet alsook anti-conceptie middelen ter beschikking stelt.  Een gevoelig thema waar nog steeds enige taboe rond bestaat.  Let wel , het gaat hier om ongewenst zwangerschappen te verhinderen en de nadruk ligt op de autonomie (zuivere keuzevrijheid) van de stellen, zeg maar vrouwen, die geen monosyllabische hakkelende simpele zielen zijn.   Uit gesprekken blijkt dat de stellen vooral een betere toekomst wensen voor hun kinderen, geen straatbestaan, geen dagelijkse armoede. Hun geschiedenis is geen schoolbord vol rekenfouten waar je even een natte spons overheen kunt halen doch voor hun kinderen willen ze betere kansen op een volwaardig bestaan.

Van waar deze keuze. De excessieve bevolkingstoename in La Paz en El Alto neemt gigantische proporties aan.  Net als in veel ontwikkelingssteden komen nieuwe erbarmelijke krotten dagelijks als paddenstoelen uit de grond.   Al is de dichtbevolktheid van een gebied op zich geen reden van armoede (zie Monaco, Japan) echter wel wanneer de bevolkingsgroei hoger is dan de economische groei, waardoor het inkomen per capita daalt.   Armoedebestrijding is dan vrijwel onmogelijk als men niet de bevolkingsgroei afzwakt.  Anders zijn onze goed bedoelde acties als het stoeltjes verschuiven op het dak van de Titanic.  Een te sterk groeiende bevolking zorgt voor voedselschaarste, een schromelijk gebrek aan scholen, gezondheidszorg, ongebreidelde ziektes, precaire infrastructuur, te kort aan drinkwater, onvoldoende jobs...en een weinig toekomst.  De geschiedenis leert ook dat in dergelijke omstandigheden (gewelddadige) conflicten niet uitblijven.  Het gegeven dat veel kinderen later op je oude dag voor je zorgen blijkt in de steden ook steeds minder te werken, het individualisme neemt toe en voor vele ouderlingen dreigt verwaarlozing.

Het is dus een veelvoud aan win-situaties; voor de moeders (minder kans op sterfte op het kraambed en meer kansen zich persoonlijk te ontplooien), voor de kinderen (een beter leven; voeding, onderwijskansen verbeteren naarmate gezinnen kleiner worden) voor het land (een immense besparing van sociale uitgaven) voor het milieu /de natuur.  

Over dit laatste wil ik toch nog even het volgende benadrukken.  Dat de ecologische draagkracht en rek van de planeet het moeilijk krijgt lijkt me duidelijk; uitputting van natuurlijke hulpbronnen, bedreiging van de biodiversiteit, ongewenste ecologische effecten, en ga zo maar door... Maar is het niet onze ecologische voetafdruk, onze onophoudelijke overconsumptie die alle perken te buiten gaat dat hier grotendeels verantwoordelijk voor is.  Volgens de meeste wetenschappers staat dit buiten kijf. Zo is 7% van de wereldbevolking (wij dus) verantwoordelijk voor 50 % van alle CO2 uitstoot terwijl de armste helft van de wereldbevolking amper 7% produceert van alle broeikasgassen (co2).  De landen waar de bevolkingsgroei doorgaat dragen aldus het minst bij tot de problemen maar dragen tot overmaat van ramp wel het leeuwendeel van de dramatische gevolgen, een bittere ironie, die elke verwachting dat het leven rechtvaardig is logenstraft.  Een strop temeer rond de hals van deze bevolking.  Natuurlijk brengen ook zij schade toe aan het milieu met onduurzame praktijken om te overleven en bij een bevolkingsstijging zal dit enkel toenemen.

Ik ben geen pessimistische doemdenker en doe niet mee aan de nieuwe psychose van schuldcomplex waarvan mensen moe worden.  Al zeg ik liever, niet blind zijn voor de realiteit, maar de realiteit ook niet lelijker maken dan ze toch al is.  Het milieu kan deze miljarden mensen aan (wat niet wil zeggen dat het wenselijk is) maar dan moeten we onze overconsumptie patronen drastisch veranderen, dan moet er een eerlijke verdeling komen van de welvaart en voedsel tussen arm en rijk,  dan moeten we meer in kringlopen leren denken en hopen dat er snel de nodige duurzame  technologische innovaties komen en doorbreken.   Hoe je het ook draait of keert, we zijn geen outsiders, liefste lezers.  We zitten aan het stuur , als consument, als kiezer, als individu.

Volgende keren meer over de andere projecten Wawautas en Sumakamña.

Liefs

 Fré 

en voor diegene die het willen weten het ga me hier uitstekend.

ps ter info:

jaar 0 - 300 miljoen mensen leefden op onze aardbol

jaar 1800- 1miljard

jaar 1960 - 3 miljard

jaar 2010 - 7 miljard

jaar 2050 - 10 miljard prognose bij business as usual

nadien - gaandeweg een daling

Nog even geduld voor meer fotos!

La Paz andermaal.

Wat als de klik er niet meer is, wat als er pijnlijke stiltes vallen of, erger nog, wat als de nieuwsgierigheid naar elkaars leven en denken is vervlogen?  Dan volgt er die eerste blik, en - gelukkig meteen ook - de eerste lach.  Oef, gaat er door mijn hoofd. Afstand in tijd en ruimte hoeft de facto geen afstand tussen amigo's te betekenen. Toch niet bij ons alleszins.  Met ons bedoel ik Juan Luis, vriend,  medebeheerder en uitvoerder van de projecten en mijzelf.  Het is prettig meteen weer te weten waarom je elkaar zo graag mocht en wat de een  vergeten is -vooral ik dus - vult de andere moeiteloos aan.  Na de eerste ping-pong dialogen volgen prompt de clichés; " Het voelt alsof het gisteren was" -en zo is het ook- en vervolgens de persoonlijke ontboezemingen.  Maar al snel wisselen we veelbelovende nieuwe plannen en ideeën uit betreffende de projecten.  Hierover later meer.  Ik voelde meteen weer die tomeloze hartverwarmende gedrevenheid en hetzelfde vuur dat we delen voor dat innie minnie pinnie doel.  Die combinatie van durven dromen, er hard voor gaan, passie en het vertrouwen dat het kan.  Natuurlijk zijn er bijwijlen twijfels, is er steeds die aanwezige kritische blik en moet er bijgestuurd worden al dan niet drastisch.   Het is dezelfde audacity -stoutmoedige onverschrokkenheid - die ik had bij aanvang van mijn fietstocht.  Weten en aanvaarden dat shit happens, dat je niet alles in de hand hebt maar dat je altijd verder moet kijken dan de onmogelijkheid van het moment.   Ja, ik mag dan al opzoek gaan daar waar de grens ligt toch ben ik tevens verantwoordelijk, pragmatisch en voorzichtig, zoveel conservatisme zit er nog in mij.  Ook al leef je tijdens zo´n tocht dichter bij je instincten, je intuïtie, het weerhield me niet voor de nodige stupiditeiten.   En laat ons wel wezen soms kruip je door het oog van de naald.  Als je al je comfortzones achterlaat, zet je stappen in het onbekende -en een mens komt wat tegen - maar net dat onverwachte kriebelt mij; die nieuwsgierigheid, de honger om te ontdekken, te begrijpen, de fysieke uitdaging.  De dag  dat ik niet meer de levensvreugde en het verlangen heb om de wildste dromen te proberen uit te voeren zal ik absoluut iets anders moeten gaan doen. Maar ik dwaal eens temeer danig af.  Wat ik enkel zeggen wil is dat het geweldig fijne momenten zijn om iedereen terug te zien in mijn tweede vaderland Bolivia.   Al mis ik jullie allen ook een beetje.

Genoeg gezwets, tijd voor actie!

Liefs,
Fré

...en van de foto´s van de fietstocht wordt werk gemaakt...dat is voor de volgende keer.