Emotionele rollercoaster week.

Woensdag 29 december: WANHOOP
De gevolgen van de exorbitante brandstofprijs verhoging (diesel en benzine tot 82%) had –zoals verwacht -een immense impact en schokeffect op het gezinsbudget en de economie van het land dat al te kampen heeft onder een forse inflatie. Alle prijzen rezen de pan uit,een ware prijzen anarchie volgde, waarbij de handelaren niet aarzelden om er zelf nog een schepje bovenop te doen. Deze impopulaire maatregel, via een presidentieel decreet nota bene, zorgde onder de bevolking voor een knoop in de lege maag van pure ellende en eveneens voor een zware ontgoocheling en teleurstelling in de linkse president Evo Morales. Was hij het noorden nu helemaal kwijt (de vraag of hij het noorden ooit al heeft weten liggen, laat ik in het midden). In een poging om de onrust te verminderen beloofde de president een loonsverhoging voor de ambtenaren met 20%. Een strategie -volgens de oppositie althans- om de politie en het leger aan zijn zijde te houden. Dan toch liever het Belgische gepalaver model zonder regering zou ik haast durven stellen.

Donderdag 30 december: WOEDE
In het hele land ontstonden massale protestmarsen, rellen en stakingen als een etterende zweer die openbrak. In verscheidene steden vochten de demonstranten een kleine oorlog uit met de politie waarbij ettelijke agenten zwaargewond raakten. In het tumult in La Paz blokkeerden duizenden mensen de wegen, stichtten brand in tolhuisjes en gooiden stenen naar overheidsgebouwen. “Wij – de arme indiaanse gemeenschap- hebben onze inheemse president gekozen en we schoppen hem net zo goed de regering weer uit” scandeerde een misnoegde betoogster tegen me. De mijnwerkers van hun kant planden een tocht naar de stad voor de volgende week en het moge duidelijk zijn dat dit niet om een gezondheidswandeling ging gaan.

Vrijdag 31 december: VREUGDE
Twee uren alvorens het aftellen naar het nieuwe jaar knalde het vuurwerk reeds door de Boliviaanse lucht. De reden hiervoor was namelijk dat de president –wiens positie onhoudbaar was geworden - tijdens een spoeduitzending onverwachts toegaf aan de betogers en de prijsverhoging terugdraaide. Een uitzinnige volksontlading en extase van blijdschap die mamoetiaanse vormen aannam brak uit over hele land. Je hoorde een “oef” van opluchting weerklinken tot in de kleinste dorpen. Je begrijpt dat de belangen niet min waren. Het volk heeft een veldslag gewonnen maar daar de bodem van de schatkist zo goed als bereikt is zullen andere ongunstige maatregelen weldra volgen.

Zaterdag 1 januari: VERWONDERING
Wegens visumperikelen diende ik een dag de grens over te gaan om zo via een achterpoortje in de wetgeving daags nadien weer het land in te kunnen zonder een werkvisum te moeten betalen en tevens zo een poespas aan administratieve paperassen te ontlopen . Niet helemaal kosjer maar wel kostenbesparend. Alleszins koos ik voor een grensdorpje in Peru aan het lagoTiticaca. Het vergezicht over dat subliem kobaltblauwe Titicacameer in de avondzon, die het indrukwekkende omliggende decor honinggeel kleurde, was uitgesproken mooi. Niets bewoog of ademde behalve ikzelf bij het aanschouwen van dit prachtig stukje natuurwonder. Om er bij alle hyperbolen nog een schepje bovenop te doen, zal ik zeggen dat het betoverend, schitterend, oogverblindend, hemels en dat ik er helemaal stuk van was. Voor mijn gevoel was de vervoering als wanneer het maandenlang winter is geweest en op een dag, alles wakker wordt, de zon al warm staat te schijnen en je dat kietelende gevoel in je onderbuik krijgt alsof er iets opmerkelijks staat te gebeuren. Ik bleef loeren totdat de maan verscheen en er een gordijn van sterren over de hemelkoepel werd getrokken

Zondag 2januari: ONGEDULD
Het kamertje waar ik logeerde bezat het klassiek en vertrouwde meubilair: een metaal piepend bed met lakens met gele vlekken, 5spinnen, 1200mieren, 7 kakkerlakken en stuckwerk dat in lappen afbladderde van de naar zurige schimmel ruikende –zeg maar stinkende - muren en plafonds. ‘s Nachts hielp het ook al niet dat er een hele symfonie losbarstte wanneer ik indommelde, ik hoorde gerab, geknerp, geschraap, geplof, gezoem, gegons, gerommel, geklak en nog veel meer. Uiteindelijk haalde ik uit want al kunnen kakkerlakken naar het schijnt een nucleaire aanslag overleven, slechts weinige zijn bestand tegen mijn traptechniek. Voor elke mier daarentegen die ik naar de eeuwige jachtvelden stuurde, leken er wel 20 naar de begrafenis te komen. Kortom, een hopeloze zaak. Mijn situatie verergerde nog na een weerzinwekkende sanitaire stop omstreeks 5u - waarvan ik u de details bespaar, maar die zowel in psychische als in fysische zin het uiterste van de mens vergen- dus na dat bezoekje bleek mijn kamerdeurtje toegevlogen te zijn door de wind. Een ongeluk komt natuurlijk nooit alleen en dus lag mijn sleutel nog in die kamer. Tot overmaat van ramp bezat de nachtwaker –een sympathieke kerel overigens - geen reservesleutel, enkel de eigenaar en die man zou pas om zes uur langskomen. Wat in werkelijkheid 7uur bleek te zijn. Slaperig en slechts gekleed in boxershort en t-shirt (heb er weleens florissanter uitgezien) wiebelde ik als een dwangneuroot ongeduldig heen en weer in de koude. Het zal je maar overkomen. Zelfs kantklossen is boeiender. Ik kan je verzekeren dat het koud was, zo koud dat de kilte in mijn knoken en botten was gekropen en mijn genitaliën deed ineenschrompelen. O, wat gênant, wat ben ik toch een ontzettende oen soms , dit laatste is tussen ons gezegd en gezwegen.
Mijn gemoedstoestand verbeterde er niet op toen ik om 8 ‘s ochtends terug –geloof mij of niet - ongeduldig stond te wachten. Ditmaal in een immense rij voor de douane. Aan de grens heb ik altijd het gevoel alsof de voltallige bevolking, inclusief pluimvee, op hetzelfde moment met mij de grens over wil. Na exact 2 uren en 17minuten lusteloos aanschuiven keek een douanier me aan met zo’n traag, duister, cerebraal aangesproken blik.-zo ééntje die je nooit wilt zien bij een geüniformeerde persoon-. Mijn pasport werd bestudeerd alsof het geheimschrift bevatte, mijn naam werd in registers geschreven en na enig geratel op oude typemachines en geklop van stempels mocht ik naar de volgende gewichtige beambte. Na een bombardement van op commandotoon gestelde vragen mocht ik uiteindelijk beschikken. “Go” dat was het woord dat hij gebruikte met zo’n accent van Arnold Schwarzenegger. “De repliek, “I will be back!” kon ik net nog voor mezelf houden.

Maandag 3 januari: ANGST
De bussen in Zuid-Amerika hebben het magische vermogen om meer personen te vervoeren dan menselijkerwijs mogelijk is. Na een surfende mini-bus twister (in allerlei bochten wringen om je plaats te bereiken) zat ik geperst tussen een vrouw die eruitzag als een Oost-Duitse zwemster uit de jaren’80 die me aanstaarde met een lege walrusblik en een broodmagere snijboon langs mijn andere zijde die me in kikvorsperspectief aankeek en voortdurend vertelde over “vroeger” waarop ik wegens vermoeidheidsverschijnselen slechts werktuigelijk kon knikken. Daar zat ik, de nietsvermoedende passagier. Plots, door een driest risicovol manoeuver van de chauffeur – om een dekselse hond die out of the blue opdook te ontwijken –kwamen we al slippend tot stilstand in de gracht om dan ongelukkigerwijs langzaam te kantelen terwijl de mond van de vrouw naast me een zwijgende Munch-achtige schreeuw vormde. Een lichte schrik dat als een koud straaltje over mijn rug liep maakte zich van mij meester. Al bij al kwam ik er met een kapotte onderlip en enkele blauwe plekken nog goed vanaf. Mijn eerste accident in mijn carrière foeterde de buschauffeur nog na. We waren er vet mee!

Dinsdag 4 januari: TROTS
Afsluiten met een trieste noot doe ik niet graag, liefste lezers, daarom meld ik met enige fierheid de aanschaf van het eerste terrein voor het project Sumakamaña wat ons onbetamelijk deed blinken (bij deze verwijs ik naar de projectvoorstelling ervan op blogbericht van 20dec 2010, een ware aanrader). Maar dat, liefste lezers, mag ook weleens, zeker? Mijn compagnon en tevens projectverantwoordelijke Juan-Luis keek zo opgetogen als de eerste astronaut. Weer een stapje gezet richting realisatie van het tweede project!

Kortom, een turbulente en intense week achter de rug tussen oud en nieuw .
Liefs,
Federico

De kinderen en jeugd van tegenwoordig!

De kinderen en jeugd van tegenwoordig denken alleen maar aan zichzelf , zijn egoïstisch, individualistisch, respectloos, ongemanierd, schijnheilig, hebben een sterke drang naar luxe, gedragen zich lamlendig en zijn alleen geïnteresseerd in vermaak … of dit vertellen althans sommigen van de oudere generaties en enkele media, nietwaar. Echter, beste mensen , we moeten deze vooroordelen en misvattingen dringend naar het land der fabelen sturen daar deze jeugd en kinderen in het huidig tijdperk van playstation, wii ,twitteren en facebook zich vrijwillig en voor de volle 100% inzetten om solidair te zijn met ontwikkelingsprojecten. Dat hebben de kinderen uit Meise tijdens het sterzingen zaterdag nogmaals bewezen en deden de jongeren van het jeugdhuis Knodde in het verleden ook reeds net als de chiro uit Mechelen of de kinderen uit een basisschool uit Hoegaarden. Dat is magnifiek en een dikke gracias is hier op zijn plaats.

De jeugd en kinderen van tegenwoordig in Bolivia zijn arm net als de generatie voordien en voordien en voordien, enz. Toch bezitten ook deze jonge generatie het potentieel en de levenskracht om het land en hun situatie in de toekomst te verbeteren mits ze de kans, de mogelijkheden krijgen. Want armoede is niet alleen een schromelijk tekort aan voedsel of gebrekkige medische mogelijkheden of bad luck…nee het is vooral een gebrek aan kansen en een gevoel van schaamte. De kleinschalige fijn bekkende projecten Wawautas en Sumakamaña (in wording) zijn net twee initiatieven die het bieden van een aantrekkelijke kans op een beter toekomstperspectief tot opzet hebben.

Liefs,
Federico